Synergo

Korfbal in Utrecht

Oude verhalen – Hans

door · 03/06/2022

Hoe ging het korfbal lang geleden? Hoe was het korfbal vroeger bij SAMOS of DVS? Wat gebeurde er bij Synergo? We zoeken oude verhalen voor #100jaarkorfbalinUtrecht en #25jaarSynergo. Deze keer oude verhalen van Hans Kraak.

Er zijn talen waarin er voor ieder familielid een aparte naam is. Dus zowel voor je opa en oma van moeders- als van vaderskant. En voor de neef van je nicht van de oom van je tante.

Het Nederlands is daarin wat mager bedeeld, dus ik zou niet weten hoe je de schoonvader van je broer noemt; in ieder geval interviewde ik de schoonvader van mijn broer, tevens de vader van mijn schoonzus. Maar laten we hem vanaf nu Hans Kraak (1953) noemen, dat praat wel zo makkelijk.

Korfbal

De korfbalcarrière van Hans begon in de hal van een flatgebouw aan de Troelstralaan. Daar stond hij namelijk dagelijks met een bal te gooien door het gat dat gevormd werd door de deurdranger. Wil Marree, wonend aan de overkant en lid van SAMOS, herkende zijn talent en vroeg of het niet iets voor Hans zou zijn om te gaan korfballen. De kleine Hans had nog nooit van het hele fenomeen korfbal gehoord, maar het leek hem wel leuk, dus werd hij lid. Dat dit bepalend zou blijken voor zijn hele leven kon hij toen nog niet vermoeden.

Hij was wel meteen een talent, scoorde zeven doelpunten in zijn eerste wedstrijd en wist ook zijn ouders enthousiast te maken. Die waren zo gek niet of ze gingen mee op kamp, draaiden kantinediensten en reden met een auto van de zaak naar alle uitwedstrijden van het eerste. Zijn vader heeft in zijn leven nooit een bal in een korf geschoten, maar werd als belangstellende ouder zelfs nog vice-voorzitter.

‘Verdedigend had ik altijd wel een trukendoos nodig, maar ik scoorde veel,’ vertelt Hans, waarna hij uitlegt hoe zijn gekke onderhandse schot eruit zag. Dat had hij zichzelf aangeleerd naar voorbeeld van Gert Verhoef: ‘Daar kom je nu echt niet meer mee weg.’

Helaas overleed Hans’ moeder toen hij pas 15 jaar oud was en vlak daarna kwam hij met allerlei verschillende klachten in het ziekenhuis terecht: ‘Ik was letterlijk ziek van verdriet.’ Na tien maanden in een ziekenhuisbed, was er van zijn talent niet veel meer over. Een mooi en ontroerend verhaal is wel dat de toenmalige J1 met het hele team de kampioensbeker is komen tonen in het ziekenhuis.

Schrijven

Hans speelde nog twee jaar bij de buren van OVVO in het 2e en keerde ook nog wel terug in lagere SAMOS-teams, maar hij hield zich vanaf nu vooral bezig met het schrijven van wedstrijdverslagen. Eerst gewoon voor het SAMOS-nieuws, maar hij werd getipt door Kees Vreeken, toenmalig trainer/ coach van SAMOS 1, maar in het dagelijks leven ook docent aan de School voor Journalistiek.

Hans kreeg een spoedcursus “hoe schrijf ik een sportverslag voor de krant?” en heeft vervolgens 33 jaar lang de krant voorzien van al het korfbalnieuws. Zelf zegt hij daarover: ‘Het mooie is: al die foto’s van artikelen die je bij de andere interviews ziet, heb ik bijna allemaal geschreven, maar ik heb zelf helemaal niks bewaard. Ook geen foto’s van teams of wedstrijden.’

Hans schreef ook voor het Nederlands Korfbalblad en kwam zo bij de grote namen van de korfbalwereld – we noemen een Ben Crum – thuis. Hij bezocht vele topwedstrijden en interviewde zelfs Mart Smeets. Daarnaast schreef Hans ook voor zijn werk bij onder andere de Belastingdienst, dus de opmerking aan het begin, dat SAMOS bepalend is geweest voor de rest van zijn leven, begint hier duidelijk te worden.

Verkering

Bepalend voor zijn leven was ook de ontmoeting met Anneke Smith, die hij ook al kende van school en uit de buurt, maar met wie hij pas in de junioren verkering kreeg. Er kwam even een Duits team met leuke meisjes tussendoor, waardoor het even uit raakte, maar uiteindelijk sloten ze een echt korfbalhuwelijk dat, in Hans’ woorden ‘een beetje te kort duurde’. Anneke overleed in 2006, op 51-jarige leeftijd.

Interviews, muziek en cabaret

De verhalen die Hans vertelt over alle activiteiten, zijn gelukkig een stuk opbeurender. Zo organiseerde hij samen met Anneke en vele anderen maandelijks “Onder de rode korf”; een eigen invulling van het toen zeer populaire VARA-programma ‘In de rode haan’, met interviews, muziek en cabaret. Er kwamen gasten vanuit heel (korfballend) Nederland en onder korfballers van boven de 50 is het nog steeds een begrip.

Ook was Hans een drijvende kracht achter “De Bouwkeet”, wat in het leven geroepen werd om geld op te halen voor een nieuwe kantine. Er traden artiesten van wereldfaam op, zoals The Rolling Stones en Meatloaf (of althans, de coverversies daarvan). Voor een gulden kocht je een gesigneerde artiestenfoto.

Het waren drukbezochte avonden, waarop een keer zelfs de toenmalige kantine, Het Vossenhol, volledig blauw stond en ontruimd moest worden, omdat iemand het een goed idee vond om, als special effect, een rookbommetje af te laten gaan.

Opkrabbelen

Er gebeurden heel veel mooie dingen in die tijd. Hans: ‘Er was een creatieve groep mensen, ieder op zijn eigen manier. Jammer genoeg stopte iedereen zo’n beetje op hetzelfde moment en stortte alles toen een beetje in. SAMOS lag op zijn kont. Sportief én creatief, maar het was Renske Wind die erin bleef geloven. Onder haar leiding kwam SAMOS en later Synergo er beetje bij beetje bovenop. Hulde voor Renske.’

Hans bleef wel tot 2009 zijn stukjes voor de krant schrijven en hij ging af en toe nog bij een wedstrijd van zijn dochter Rolien kijken, bij Juko en later bij OVVO, maar vaker was en is hij te vinden in De Galgenwaard. Daar moedigt hij – drie generaties sterk, want zoon Remco en kleinzoon Sammy zijn ook van de partij – met veel fanatisme FC Utrecht aan.

Supporteren

Ook kun je hem vinden op de lokale voetbalvelden om Sammy te supporteren. Maar wie weet zien we hem binnenkort ook wel weer op de korfbalvelden, want kleindochter Lonne vindt het heel leuk bij de Kangoeroes van OVVO en toevallig kan ik daar zelf ook nog wat invloed op uitoefenen, dus ik doe mijn best.

Hans, bedankt voor je oude verhalen!
Femke van Hemert.

Zie ook

Tags: