Synergo

Korfbal in Utrecht

Oude verhalen – Ron

door · 10/06/2022

Hoe ging het korfbal lang geleden? Hoe was het korfbal vroeger bij SAMOS of DVS? Wat gebeurde er bij Synergo? We zoeken oude verhalen voor #100jaarkorfbalinUtrecht en #25jaarSynergo. Deze keer oude verhalen van Ron Staal.

Vanuit Malawi kregen we een mail van Ron (1954). Hij wil graag naar de reünie komen, maar met zijn projectverlenging kan hij niet naar Nederland.

Ron: ‘Ik heb enorm genoten van de oude verhalen op de website van mijn mede SAMOS-leden uit de periode in de 70’er jaren. Ik zou graag ook mijn bijdrage leveren met een interview van mijn hand. Maar het punt is dat ik al een aantal maanden in Malawi/Afrika zit voor werk.’

Een online interview bleek niet nodig, omdat Ron zelf een tekst mailde!

Ron

‘Ik ben geboren op het korfbalveld, zeg ik wel eens. Nou ja, figuurlijk dan. Mijn eerste actieve herinnering is een zandbak op het SAMOS-veld aan de Boschastraat, waar ik als jochie van 2 in zat te spelen, in een rood trainingspakje.

Ik kan me van daar vooral herinneren dat ik een hele hoge stap moest maken om de kleedkamer in te komen en dat het daar vol lag met modder die onder de noppenschoenen vandaan kwam.’

Familie

‘Mijn ouders hebben elkaar bij SAMOS leren kennen en ik ben dus een korfbalproduct. Eigenlijk ben ik een carrière als voetballer misgelopen, want dat kon ik ook goed en deed ik veel. Maar in wedstrijd-/clubverband werd het korfbal.

Het was in die tijd in mijn familie trouwens ondenkbaar dat je iets anders deed! Ik ben opgegroeid met die sport en op dat SAMOS-veld.

Ik werd in 1960 als 6-jarig manneke meegenomen door mijn oom Jan Staal. Voor iedereen was het Ome Jan, maar het was mijn échte oom, de oudere broer van mijn vader. Zijn dochters Mar en Ank, die laatste trouwde later met Gert Kanters, zijn dus nichten van me. En ik ben ook familie van Jan de Boer, dat is de broer van mijn moeder, en zijn vrouw Dolly Landzaat. En Bert van Lienden is een volle neef van me. Kortom, wij waren diep in SAMOS geworteld.

Die Ome Jan nam me in de zomerse schoolvakantie mee naar de Loevenhoutsedijk, waar SAMOS een nieuw gravelveld toegewezen had gekregen van de gemeente en waar de kantine gebouwd werd, grotendeels door eigen leden.

Ik struinde daar dagenlang op de werkplaats rond. Gravel was beter in die tijd; geen modder meer in de kleedkamers. Maar nu wel heel veel jodium van al die spelers die een schuiver maakten en hun knieën en handen openhaalden aan die kleine steentjes. Die je er één voor één met de pincet uit moest pulken!’

Korfbal

Op 10-jarige leeftijd begon Ron in de pupillen, samen met onder andere Hans Kraak: ‘Van die jaren herinner ik me niet zoveel, behalve dat alles vertrouwd en veilig was. En dat we in Otterlo bij boer van Zanten op kamp gingen.

Van later in de junioren herinner ik wel meer. We hadden een hechte vriendenclub en gingen samen op vakantie naar Zeeland en Oostenrijk.
Ook herinner ik me de feesten in het Vossenhol (of heette dat toen al de Samsoos?), waar we dansten op ‘In-a-gadda-da-vida’ en ‘Paradise by the dashboard light’. En meteen na de training Toppop kijken.

Ik was in van alles geïnteresseerd en dus kwam korfbal vaak op de tweede plaats. Die plaats beviel me wel, ik heb ook bijna altijd in SAMOS 2 gespeeld. Ik ben ook het beste als ‘tweede man’.

Ik heb een seizoen in het eerste gespeeld en was een seizoen aanvoerder (van het tweede), allebei geen groot succes. Met het eerste degradeerden we en ik herinner me nog goed dat we zó tot het uiterste gegaan waren in die laatste degradatiewedstrijd dat we niet meer konden staan onder de douche en erbij zijn gaan zitten.’

Terschelling

Ron: ‘Van mijn seniorenperiode blijven de weken voorbereiding op de Coxhoeve op Terschelling me het meeste bij. Maar verder: wedstrijden, successen en krantenknipsels, ik geloof dat ik het allemaal niet zo belangrijk vond als ik er achteraf op terugkijk. De sfeer was fijn, kameraadschappelijk, een hechte vriendengroep. Misschien was het korfbal zelf wel bijzaak voor mij.

Mijn laatste wedstrijd was tegen SMS. Ik gaf een medespeelster, ik denk dat het Mariette de Beet was, na de wedstrijd een hand en zei: “Dankjewel voor dit seizoen”. “Ga je dan stoppen?”, vroeg ze. Ik zei van niet, maar later bleek het wel zo te zijn.

Ik was net afgestudeerd en besloot voor drie jaar naar Afrika te gaan. Op de universiteit van Lusaka in Zambia heb ik toen lesgegeven. Van daaruit heb ik in het begin nog wel wat brieven met mijn belevenissen geschreven, die dan in het SAMOS nieuws gepubliceerd werden.’

Terug in Nederland

‘Toen ik na drie jaar terugkwam in Nederland, ging ik werken en wonen in Enschede en raakte SAMOS steeds verder uit beeld. Ik heb daar bij Rigtersbleek nog een paar jaar mogen korfballen tot mijn achillespees afknapte en ik ben gestopt. Later verhuisde ik naar Pijnacker en daar heb ik bij Avanti nog het derde team gecoacht. En toen was het gedaan met korfbal.

Tegenwoordig woon ik vlakbij Zutphen. De kinderen van twee bevriende stellen korfballen of korfbalden allemaal bij KVZ, dus af en toe zie ik nog een wedstrijdje.’

Korfbal vroeger

‘Korfbal en specifiek SAMOS hebben voor mij veel betekend. Al is het maar de vorming van heel jong tot een jaar of 25, de jaren dat je als mens opgroeit en rijpt. Veel sociale vaardigheden heb ik er opgedaan. En het feit dat het een gemengde sport is, heeft veel bijgedragen aan balans in mijn leven.’

Naar Zambia

‘Ik ging eind 1979 naar Zambia en daar kreeg ik via de luchtpost de verhalen mee van ‘Onder de rode/grijze korf’.

Maar die moest ik dus in het echt missen. Anders zou ik er zeker ook onderdeel van uitgemaakt hebben in 1980/81. Ik heb overigens recent wel erg genoten van een YouTube video van anderhalf uur jubileumuitzending van ‘Onder de grijze korf’ met de onvergetelijke Hanneke Striekwold!’

Weer terug

‘Vanaf 1982 was ik weer terug in Nederland en na veel vakanties in Zuidelijk en Oostelijk Afrika in de decennia daarna, ben ik in 2016 weer in dat deel van Afrika beland. Nu in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Ik schrijf dit stukje vanuit daar. Ik werk nu voor het Malawiaanse ministerie van onderwijs en help hen met het opzetten van een IT-systeem voor de onderwijsinspectie. Ik doe dat met een lokaal IT-bedrijf.

In Nederland ben ik met pensioen, maar het is heel leuk om hier in Afrika nog een bijdrage te kunnen leveren. Ik houd van de totaal andere wereld hier in Afrika, die niet te vergelijken is met Nederland.’

Ver weg beland

‘Ik ben trouwens niet de enige SAMOS’er uit die tijd die ver weg beland is. Een paar jaar geleden heb ik nog geskyped met Ben Helweg op de Filippijnen.’

Reünie

Ron: ‘Ik ben er waarschijnlijk niet bij op 18 juni en dat spijt me. Ik zou begin juni naar Nederland terugkomen, maar nu is het project waar ik aan werk met enkele weken verlengd en dat gaat voor.

Voor wie contact met mij zou willen opnemen, mijn mailadres is bekend bij de reüniecommissie. Ik zou het leuk vinden om van oud SAMOS’ers uit mijn tijd te horen. Zoals ik ook enorm genoten heb van alle oude verhalen op de website, van mensen uit mijn tijd en daarvóór, met wie ik samen op het korfbalveld opgegroeid ben.’

Iets rechtzetten

‘Tot slot moet mij nog iets van het hart. In de YouTube video zag ik dat Anton Poelstra in het rijtje trainers van SAMOS stond. Toen hij geïnterviewd werd, ging het natuurlijk over het pijnlijke einde aan zijn dienstverband.

Ik heb daar ook een rol in gespeeld. Achteraf denk ik dat wij als spelersgroep niet goed konden omgaan met het vertrek van de vorige trainer: Luc van Krieken, die we allemaal hoog hadden zitten. Toen Anton daarna kwam, hebben we hem geen eerlijke kans gegeven.

Daar heb ik spijt van, zeker als je weet dat Anton het jaar daarop liet blijken een toptrainer te zijn door met Rohda kampioen van Nederland te worden. Dat hij nooit haatdragend is geweest, siert hem zeer!

Wens voor Synergo

‘SAMOS is voor mij een heel mooie jeugdherinnering, maar ligt het ver in het verleden. Dat de club nu, in de vorm van een fusie vereniging met DVS nog steeds voortbestaat, vind ik bijzonder.

Ik hoop dat iedereen die lid is van Synergo, of er anderszins bij betrokken is, kan blijven genieten van de sport en de sfeer van het verenigingsleven, waarvoor de generaties voor ons de basis hebben gelegd.

Zorg dat je een club bent waar eenieder zich thuis voelt

En of dat topsport of breedtesport moet zijn, daar kwamen we 40 jaar geleden ook al niet uit. Ik zou zeggen: zorg dat je een club bent waar eenieder zich thuis voelt. Zoals ik me daar ooit ook enorm thuis gevoeld heb.’

Ron, Bedankt voor je oude verhalen!
Sander.

Zie ook

Tags: