De wedstrijd met een invalcoach-vanwege-de-ingesneeuwde-gewone-D3-coach
Vlak voordat ik op pad ging voor verschillende zaterdagochtendklusjes ging de telefoon. Marloes, vanuit Den Bosch. De treinen reden niet, Freek was er ook al niet en zij kon dus niet komen. “Wil je alsjeblieft de D3 coachen?” Het schopte wel wat plannen in de war, maar “natuurlijk wil ik dat wel”.
Ik had op de team-whatsapp al gezien dat er nogal wat afmeldingen waren, ziek, zwak en open dagen eisten hun tol. Er waren dus wat invallers. Rens, uit de E1, Larissa uit de E3 en Lois uit de D2. Er was ook nog sprake van een Yarissa maar dat bleek een vergissing.
Met negen uitgeslapen en uitgegraven spelers (M/V) gingen we op pad. Gelukkig hadden we voor vertrek besloten richting dezelfde tegenstander te rijden en na ongeveer 40 minuutjes arriveerden we bij Animo. Animo-uit, altijd lastig. Ik wist toevallig dat de D3 de thuiswedstrijd tegen Animo erg goed gespeeld had. Animo was op dat moment koploper en als de D3 iets minder wisselvallig had gespeeld zouden ze inmiddels zelf meespelen om de koppositie.
De aanval begon met aanvoerdster Rachel, Eva, Toby en Eldyn. De verdediging startte met Margot, Larissa, Marten en Rens, die tegen een bijna tweemaal zo grote dame speelde. We hadden afgesproken om op drie dingen te letten.
1) We gaan kijken voordat je gooit
2) We gaan héél hard voor de overwinning werken
3) We gaan eerst goed staan met de bal in de lucht voordat we gaan gooien.
De wedstrijd begon met dank aan de inval-scheids en was vanaf het begin af aan reuze spannend. De eerste aanval was erg sterk en loste wel twaalf schoten. Helaas knalde alleen Eldyn, van een meter of tien, raak. De tegenstander liet zich echter niet onbetuigd en maakte drie mooie doorloopballen. Met de stand 3-1 wisselden we van functie en toen begon de Rens-Show. Met hulp van zijn vakgenoten wist hij drie maal te scoren. Een doorloopbal, een kort schot en een strafworp die Larissa knap had meegekregen toen haar dame een overtreding maakte. Met deze knappe 4-3 voorsprong gingen we de rust in. We spraken eigenlijk maar één ding af: zo gaan we door!
De tweede helft, met Lois in de ploeg voor Larissa, was zo nodig nog spannender dan de eerste. Eldyn gooide een mooie lange pass naar Toby, pats, 5-3. De bal was nog niet uitgenomen of het werd 5-4, Animo bleef er ook voor vechten. We wisselden en telkens als wij wisten te scoren, eerst Rens met zijn vierde van de middag, daarna Lois in de rebound na de door haarzelf gemiste strafworp en daarna Marten die de pijn aan zijn rug en enkel verbeet en mooi werd vrijgespeeld door Lois, kwam Animo snel terug. De laatste twee minuten waren een WK-finale waardig zo bloedstollend waren ze. Animo kreeg kans op kans en met nog twintig seconden te gaan wist Eldyn een schot van zijn tegenstander te blocken. De bal werd, ondanks al het geschreeuw van de tribune, rustig en professioneel naar het andere vak gebracht waar Lois besloot hem, heel verstandig, maar even vijf seconden gewoon beet te houden. De zoemer klonk en we hadden gewonnen!
Samen met drie invallers die erg goed speelden (en ook nog eens belangrijke doelpunten wisten te scoren) heeft de D3 met zijn allen kei-hard gewerkt om de overwinning binnen te halen. Toen ik de stand bekeek zag ik zelfs dat, als de D3 al hun resterende wedstrijden weet te winnen, ze afstevenen op een zeer knappe tweede plaats!
Ga zo door!
David, vader van Eldyn en, vanwege-de-ingesneeuwde-gewone-D3-coach, coach voor één dag!
