Winterspelen
In de Wippolderhal in Delft is geen verwarming. Eigenlijk bestaat de hal uit niet meer dan vier muren en een dak. Volgens coach Eric G. was het niet veel warmer dan een graad of tien, dus de link met Vancouver,waar de temperatuur ook daaromtrent ligt, was snel gelegd. Korfbal en de winterspelen dus. Dat zullen de terugkerende elementen in dit verslag worden.
Het sportweekend begon zaterdagavond met de gouden race van Sven Kramer (volgens Anniek G.: ‘die jongen met die moeilijke naam’). Het leek mij wel mooi om de spanning van een nipte overwinning dit weekend zelf ook te mogen ervaren, dus Sven zou mijn inspiratiebron worden. Had ik ergens tussen gisteravond en vanochtend besloten. De vergelijking tussen Sven Kramer en Synergo 3 gaat overigens al vrij rap mank, want waar Sven zijn wedstrijden altijd wint, al dan niet nipt, hebben wij tot nu toe bijzonder weinig overwinningen behaald. Maar goed, beter een gemankeerde inspiratiebron dan helemaal geen.
De zondagse korfbaldag begon al vroeg, want het tweede had reserves nodig in Den Haag. Deze residentie kennen wij inmiddels op ons duimpje, dus het was een kleine moeite om de hal aan de Steenwijklaan te vinden. Dit keer hadden we echter geen Hagenezen / -naars in de auto, dus werd het geen sentimentele reis over het laantje der herinneringen.
De Eibernesthal werd zonder problemen bereikt en de reserves (Christa F., Maurice van O. en Femke van H.) stapten precies bij het beginsignaal onder het hekje door, het veld op. Eenmaal op de bank was de vergelijking met Vancouver weer snel getrokken, want potverdorie, wat was het koud! Met jassen over de knieën en zelfs even handschoenen aan de handen was het net een beetje uit te houden. Gelukkig wist Synergo 2 voor flink wat warmte te zorgen met een spannende en vaak ook goede wedstrijd. De strijd ging meestal gelijk op en gelukkig raakte het team niet in paniek toen de tegenstanders ineens een voorsprong van drie punten hadden. Er werden wat reserves ingezet (voornoemde Christa F., Maurice van O. en ook Amarins S., de zus van Sytske S.) en Robin de W. gooide er koelbloedig twee mooie punten in. Iemand anders scoorde ook nog en toen was het weer gelijk. De eindstand 17-17 deed volledig recht aan beide partijen en aan het wedstrijdverloop.
Na een korte fourageerpauze konden diverse mensen door naar de wedstrijd van het derde. Gelukkig ligt Delft min of meer om de hoek bij Den Haag, dus hadden we tijd genoeg om het kalm aan te doen. Oskar van de V. en Floor M. waren blij dat zij gevraagd waren om mee te gaan naar Delft, want bijna alle andere teamgenoten mochten nog door naar Delden, wat echt helemaal aan de andere kant van Nederland ligt (zoek maar op in je Bosatlas).
Goed, we kwamen dus aan in de Wippolderhal, alwaar de temperatuur echt van Olympisch niveau was (de hal in Den Haag leek ineens aangenaam). Dit moest ons wel inspireren tot grootse daden. In eerste instantie waren we, vanwege het grote aantal invallers (vier!), enigszins overmand door de Olympische gedachte (‘Meedoen is belangrijker dan winnen’), maar al vrij snel kreeg die andere Olympische gedachte (citius, altius, fortius – sneller, hoger, sterker) de overhand: we gingen als een speer van start. De ruststand was 5-6 in ons voordeel en de conclusie in de rust was eigenlijk dat we, door het ontbreken van mechanismen, juist heel goed naar elkaar keken. Dit kwam ons spel zeer zeker ten goede en iedereen voerde zijn/haar taken ontzettend goed uit. En het hielp ook dat de tegenstanders van DKC 2 niet heel erg zuiver waren. Dat ook.
De tweede helft verliep wat moeizamer, vooral het scoren bleek (weer) lastig te zijn. DKC kwam op een voorsprong, maar wist gelukkig ook niet bijzonder vaak doel te treffen, zodat we aardig bij konden blijven. Het werd zelfs weer gelijk: 9-9. Helaas duurde de wedstrijd net iets te lang, waardoor er nog 10-9 op het scorebord terecht is gekomen. Hier moeten we echter niet al te veel aandacht aan schenken, want het gevoel een goede wedstrijd gespeeld te hebben, mag blijven overheersen. Seung-Hoon Lee zal per slot van rekening ook niet heel lang getreurd hebben om zijn zilveren plak. Daarbij: inmiddels hebben we ons neergelegd bij het feit dat we nu eenmaal bijna alle wedstrijden met één of twee punten verschil verliezen, dat is ons lot.
Was er dan helemaal niks negatiefs over deze dag te melden? Jawel, helaas is Wieteke B. de dag geëindigd in het ziekenhuis. Er is ‘iets’ met haar achillespees of kuitspieren, maar daarover geven de artsen morgen meer duidelijkheid.
Ten slotte: als iemand weet wie H.K. Von Seibernest is, mag deze persoon zich melden bij Manon D., zij is zeer benieuwd…
Femke
