Kamp 2007: het verslag
Een kampverslag van 2007. Weer een weekeinde vol drukte, weinig slaap en het eten overleven. Oftewel, de leukste activiteit van het jaar!
- Dinsdag 22.50 uur. Piet Paulusma durft geen uitspraken te doen.
- Woensdag 18.20 uur. Monique Somers belooft weinig goeds.
- Woensdag 21.58 uur. Arie Verrips ziet het somber in.
- Donderdag 20.25 uur. Erwin Kroll is niet positief.
- Vrijdag 00.23 uur. Paula van Luijn twijfelt, maar ziet het wel zitten!
Vrijdag 07.22 uur. Frank D. mailt dat de laatste betalingen zijn binnengekomen. Maar Elena had zich toch helemaal niet opgegeven??? Je zou er toch ziek van worden…
Vrijdag 15.30 uur. Het begon te druppelen! Nee, geen regen, het was de jongste jeugd die binnen druppelde en zich verzamelde op het veld (zomaar een vraagje: waren ze wel op tijd???).
Vrijdag 18.00 uur. Na dágen zwoegen en zweten om de bus voor het kamp helemaal leeg te maken, zat de bus van Gerrit Bredewoud (nogmaals bedankt trouwens!) binnen een half uur helemaal vol met kampmeuk! De oudste jeugd verzamelde (weer zomaar een vraagje: waren zij wel op tijd?). Niet zomaar een antwoord: NEE! … Want Lou, Floor en Oskar weten het verschil niet tussen de tijd om te verzamelen en de tijd om te vertrekken, terwijl die toch hetzelfde zou kunnen zijn (Toch nog even een vraagje: Is er niet een heel lekkere straf voor te laat komen?).
Overleven: sandwiches
Vrijdag 18.00 uur. Aangekomen bij het kamp stonden er lekkere sandwiches te wachten voor de D, E en F. En de vooruitziende blik van de begeleiding kwam uit; binnen een minuut lag er een grote hoop met sla, salami, komkommer, kipfilet en tomaat op één bord. De ruilhandel kon beginnen! En zo maakte iedereen zijn eigen sandwich klaar, compleet met vlaggetjes voor Jurriën. Onze koks begrepen het uiteindelijk wel en kwamen met knakworsten! Anne was tevreden: “Huub, je hebt voortreffelijk gekookt.”
Sander Ha. was het zeker niet eens met Anne, want hij liep met tranen in zijn ogen rond. Het werd zelf erger, want later is hij gezien met een wc-rol aan een touwtje om zijn nek! We zoeken nog oplettende kampgangers die hier meer over kunnen vertellen. De wc-rol schijnt wel een cadeautje te zijn van Huub.
Vrijdag 19.00 uur. Terwijl de oudste jeugd naar het kamphuis fietste, konden de D-tjes zich onder leiding van Anne, Katja I., Fleur en Floor L. wagen aan de belangrijke zaken in het leven: ‘Waar komt het leven eigenlijk vandaan?’ Deze gesprekken schijnen wel grote invloed te hebben gehad op andere groepen die toevallig aanwezig waren. Bovendien wordt er niet altijd even goed opgelet; ondanks de goede plaatsen vooraan van Mirjam en Charlotte, zaten ze met gigantische nieuwsgierige en vragende blikken. Tja, het leven gaat ook zo snel…! Na een korte uitleg aan Sander Ho. over het blad ‘Flo’, konden we weer verder met de diepgaande gesprekken. Volgens de laatste meidenbladen blijkt gillen een goede oplossing te zijn voor een rokje in een verkeerde kleur of tijdens een gesprek met leuke jongens. Maar of gillen ook de oplossing is van vermenigvuldigen (7 x 21)???
Spel: Beestenbende
Vrijdag 21.00 uur. In de schemer van het bos ontwaakten de diertjes. En een herrie dat ze maken! Aan de kinderen de taak de dieren op te sporen. En dat leidt natuurlijk tot veel klachten. Klachten over Kierewiet, die maar een beetje onzinnig voorbijloopt. Klachten over de ezel, die z’n bek maar niet open deed. Klachten over die &^%$@-Paellavogel, die weer overal aanwezig leek te zijn. Klachten over de papegaai, die iedereen maar napraatte, heel gemeen. Klachten over de wolf (de Grote Boze), die andere diertjes volgde, kippetjes wilde opeten of het huisje van het varkentje omver ging blazen. Klachten van de haan over prikkende mieren. Klachten over het Oeioei-vogeltje, die angstig in de boom zat, terwijl iedereen eronder door liep. En ook klachten over die shoarmaboer met z’n schapie! Om niet alleen maar te klagen, stelde Abdeslam voor om actie te ondernemen: het schaap slachten! De Grote Boze Wolf vond dit ook een goed idee. Het schapie heeft daarna geen geluid meer gemaakt…
Spel: Zwart-Wit
Vrijdag 23.00 uur. Veel kampgangers uit de A, B en C vroegen zich af wat nou een zwart-wit spel is. Een dropping of toch niet? Uit zeer betrouwbare bron is vernomen dat Stefan zelfs in de auto met een blinddoek voor nog geen idee had wat er zou gebeuren. Nou, voor wie het nóg niet doorheeft: het is een dropping! In het donker (zwart) weggaan en terugkomen in het licht (wit). De groepen moesten elkaar zoeken en samen een code oplossen om te horen wat ze verder nog moesten doen. De A en C zochten elkaar en de beide B-groepen deden ook een poging.
Zaterdag 00.30 uur. Natuurlijk, Leon en Johan hebben het hele kamp elkaar kunnen vinden, maar als het echt moet, lukt het voor geen meter. Beide B-groepen hadden afgesproken om het eerste uur geen contact met elkaar op te nemen. En binnen een half uur was er al contact. De andere groep vond dat Nomi aan de telefoon maar weinig zinvolle informatie gaf en hing maar op met de boodschap “blijf waar je bent. We komen eraan.”
Eenmaal aangekomen op de ‘afgesproken’ plek was er geen groep van Johan. Die zou ineens bij een bushalte staan. En weer een half uur en vele telefoontjes later hadden de twee groepen elkaar gevonden; op het punt waar de groep van Leon gedropt was. De code was eigenlijk niet moeilijk: “Loop naar het kamphuis terug”. Grote paniek: “Waar is dat dan?”, maar grote leider Leon zei dat hij de weg wel terug wist. En nou is er dus één grote fout die je kunt maken tijdens een dropping: Luisteren naar Leon, want die weet de weg nooit (extra info: dit geldt trouwens ook voor Astrid)!
Na uuuuren in het bos dwalen kwam er ineens een uitkijktoren in zicht. Een goed idee om dan even van bovenaf te kijken (Vraagje: In het donker?). Maar wat was er na een half uurtje klimmen te zien: bos, bos en nog eens bos!
Zaterdag 00.30 uur. De A- en C-groepen verging het eigenlijk niet heel anders. Na een half uur lopen mocht de A-groep van Femke/Sander eindelijk de C-groep van Ferry/Paula bellen. En er was wel wat te vertellen. Een boswachter die met grote lichten kwam aanzetten bij de plek van de dropping. Of dat de oudste jeugd (jaja, de A-jeugd!) geen donker paadje in durft te lopen. En vooral niet als daar in de verte ineens een paar lichtjes verschijnen! Er werd maar besloten dat het was beter om naast de grote weg met de andere groep te bellen. Hieronder een onderschept verslag van dit gesprek:
- Manon: “Waar staan jullie?”
- Nathalie: “We staan op een camping.”
- Manon: “Oké, waar precies?”
- Nathalie: “Op het gele veld.”
- Manon: “O, daar.”
- Lou: “Blijf wachten, we komen eraan!”
Ook hier dus dezelfde tactiek als bij de andere groepen. Het leidt er wel toe dat de A-groep twee keer hetzelfde stukje moest lopen om de C op te halen. En dan nog klagen ook over zo’n klein stukje!
Uitdaging: Slapen
Vrijdag 21.30 uur. Zoals elk jaar gaat Sander Ha. nu slapen.
Zaterdag xx.xx uur [censuur!]. De A- en C-groep zijn binnen.
Zaterdag xx.xx uur [censuur!]. (Veeeel later dan de eerste groepen.) De B-groepen zijn binnen. Het gekke is wel dat er niemand wakker bleef die nacht… Er was wel iemand die heel stoer op bed zat, leunend tegen de muur. Pet op, maar wel met ogen dicht. De kampcommissie heeft wijselijk besloten het programma van de volgende dag een uurtje later te beginnen…
Gruwel: opstaan
Zaterdag 10.00 uur. Het is net alsof er meer kinderen rondlopen! De groep was uitgebreid met de ‘verkorte kampers’, met de ‘dagje kampers’ en met Joke! Terwijl de rest aan het ontbijt zat, konden de nieuwelingen even het kamp verkennen en hun ouders troosten en uitzwaaien. En de verkorte gasten moesten natuurlijk het bed opmaken! Maar wat moet David K. nou met een wekker? Om te testen of de wekker het wel doet, zouden we hem af laten gaan om 01.00 uur.
Spel: Balletje balletje
Zaterdag 11.00 uur. De bedoeling van het spel was om ballen te roven van andere groepen. En dit is weer zo’n moment dat eigenlijk niets aan je begeleiders hebt. De een gaat lekker in het water liggen, de andere rent als een bezetene achter je aan. Sommige begeleiders namen welpjes op hun schouders en gaven hun de ballen, zodat andere groepen de ballen niet konden afpakken. Maaike loste het slim op, toen een begeleider haar bal wilde afpakken. Ze had de bal verstopt in het zand en stond er bovenop. Weer een andere begeleider had een heel onduidelijke tactiek: Harald riep de hele dag olé, olé. Ballen heeft hij er niet mee verdiend en Ole voelde zich totaal niet aangesproken.
Paula leek wel uitverkoop te houden en had nog één bal over. En dan Femke en Astrid. Na twee meter rennen gaf Astrid de hoop op een bal op. En Femke lag nog wel eens op de grond. Gevloerd, met zand in het haar! Maar zij lag in ieder geval niet op de grond uit vermoeidheid zoals Mathijs en Germay. Het enige dat bij hen bewoog, was de hand van Mathijs. Was die vermoeidheid bij Leon ook aanwezig? Zoals elk jaar had hij ook nu weer een excuus om niet verder te hoeven; last van zijn sleutelbeen. En dan nog Lizet de schuld geven, omdat ze bij zijn snoekduik een schijnbeweging maakte!
Karel nam geen snoekduiken (nou ja, eentje, midden in het watertje bij Jari). Hij lag eerst eigenlijk gewoon rustig in de post te wachten op de ballen. Je zou daarmee nooit verwacht hebben dat hij het spel zou winnen! Het schijnt trouwens dat zijn groep gewonnen heeft door een extra bal die aangegooid was door een andere groep… Maar Sander Ho. zegt van niets te weten!
Al met al was het dus een nipte overwinning van één bal verschil tussen de groep van Sander/Joke (20) en Karel (21). Andere groepen hadden zelfs maar één bal over! We noemen geen namen… De tactiek van Leon is ons totaal niet duidelijk geworden. Waarschijnlijk was het idee om die ene bal in het watertje neer te leggen en te laten liggen. Maar dan moet je het niet laten bewaken door Jari! Hij bewaakte de bal, zo in de handen van Ymre. Het spel heeft naast Jari ook nog twee andere natte kinderen opgeleverd: Jeffrey en Karel. Zij vonden het nodig om ballen uit het watertje te halen. Uit betrouwbare bron is vernomen dat het een vies stinkend watertje was, in het midden van de zandvlakte.
Spel: Klik een kleur
Zaterdag 14.00 uur. De groepen liepen rond met een fotocamera in het centrum van Driebergen. Er waren opdrachten om de hele groep op de foto te zetten, zoals: ‘Bij een rood verkeersbord, waarbij niemand op de grond mag staan’, “Bij een benzinestation met een rood petje” of ‘In een keuken met een zwarte koekenpan’. Op www.synergo.nl staan de resultaten van al deze foto’s. Een aanrader!
Opvallend is dat Oskar eindelijk uit de kast is gekomen; hij is geen FC Utrecht-supporter! (Bewijs: foto Leon3.jpg, foto 51 van 102). En sindsdien kunnen hij en Floor M. het veel beter met elkaar vinden! Kim lijkt het op de foto niet echt te vertrouwen. En op de grond voor de Albert Heijn hielden een paar jongens met scooters het verkeer wel even tegen. “Echt voor schut!” “Maakt niet uit, je kent hier toch niemand.” Totdat Martina ineens goed naar een van die jongens keek…
Uiteraard volgen hier even de hoogtepunten van de foto’s: Is een wc in een restaurant een openbare ruimte?, Bestaat een geel drankje uit een plastic bekertje met daarin een geel stukje papier?, Zijn Synergo-leden verkeersbord-hangjongeren? Hoeveel is 7 x 21? (Hee, wat doet deze vraag hier? Dat is toch 156, nee 151!), Heeft Fenna vlak voor de foto Ian met de koekenpan geslagen? Is een foldertje een groen boek?, Als Johan begeleider is, wie heeft dan de foto’s genomen? Kan een rood mandje een rood petje vervangen?, Zat Joyce met haar hoofd in de basket vast? Is Lotte een zuinige auto?, Waarom zou je het rode petje van de Scapino eigenlijk ruilen?, Kun je ook tanken bij een Lego-benzinepomp?, Wat zei Tresja tegen de papegaai, waardoor hij probeerde te vluchten?, Kun je goed spelen met een lekke oranje bal?, Waarom zit Iris met een paarse zak over haar hoofd?, Sláápt Floor M. in de supermarkt?, Waarom kijkt Vera zo schuldig op de foto met het paarse tasje?, Zit Gillermo stiekem te lachen omdat de hond met iets blauws wegloopt?, Houdt Pierce niet van groenten of houdt hij niet van de groenteboerin?
Overleven: Barbecue
Zaterdag 19.00 uur. Dat iedereen tijdens kamp met het eten enorm moet afzien, is wel bekend. Toch is de barbecue weer het hoogtepunt van het eten: Vlees! Maar ook aan de minder fortuinlijke mensen was gedacht. Huub, Ria en Ineke hadden zelfs aan vegetarische maaltijden gedacht. De keukenploeg was wel erg zorgvuldig. Huub had zijn schort uitgeleend aan Ria, maar vond dat ze niet mocht rondlopen met zijn naam erop. Dus werd er een briefje op het schort geplakt. Huub had een goed gevoel, want goede tafelmanieren zijn bij Ria ver te zoeken. Zeker toen het vlees op moest, werd het letterlijk op de borden geladen.
Spel: Battle in the green woods
Zaterdag 21.00 uur. De oudste jeugd mocht een fijn avondje in de bossen huppelen op zoek naar vlaggen. Hoewel, niet iedereen. Sommigen gingen mee als begeleider bij de dropping van de jongste jeugd. Hoera, nóg een keer lopen! De battle was niets anders dan levend Stratego. Er waren wel meerdere vlaggen. Die kon je verzamelen en er een setje van drie van maken. Dan konden ze niet meer geroofd worden.
Na de eerste enorme nederlaag had de groep van Paula de tactiek aangepast: aanvallen! Op zoek naar vlaggen in het andere kamp, maar dat is niet zo eenvoudig. Zeker als Germay en Esther S. de hele tijd zo half op de vlaggen zitten. En als je een vlag als sjaal gebruikt, is het ook lastig om te kijken of er wel een vlag is. Maar Femke had nu een andere geniale tactiek; want met gevonden vlaggen in je handen heb je “nog geen tijd gehad om ze te verstoppen.” Na een korte terugtrekkende beweging kon er weer gestart worden met zoeken. Maar er werd nog maar één vlag gevonden.
Spel: Wit-Zwart
Zaterdag 21.00 uur. De dropping van de D, E en F. Bij de F1/E2-groep durfden Joost en Mara wel voorop te lopen. Maar in het donkere bos is dat natuurlijk niet zo gemakkelijk. Luid zingend werd aan de nachtelijke bosbewoners duidelijk gemaakt dat ze naar boven op een berg gestuurd zouden worden, waar er potjes vet op ze stonden te wachten. We hebben gehoord dat Marnix op deze manier wel erg goed en fanatiek is in het wegjagen van de bewoners. En het heeft gewerkt, de bosbewoners hebben niets van zich laten zien! Nou ja, niets…
Die weggejaagde enge bosbewoners kwamen tijdens hun vlucht de E1-groep tegen. Er kwam een enorm enge bosbewoner uit het bos gestormd (voor een plaspauze?), juist toen de groep even wat aan het drinken was. Even het vermelden waard: het schijnt dat Mirjam helemaal niet geschrokken was. De hele groep vond dat ze de weg eigenlijk te gemakkelijk hadden teruggevonden. Dat is wel gek, want zoals al gemeld, Astrid is nog nooit goed gelopen met een dropping. Wat voor een unieke gebeurtenis had hier plaatsgevonden? Kwam het omdat ze verwacht hadden pas om 04.00 uur terug te zijn? Of dat ze in het bos zouden moeten overnachten? Nee, niets daarvan! Het schijnt dat Lou voorzorgsmaatregelen genomen had. Toch wel opvallend dat zijn richtingsgevoel in het donkere bos zeer precies was…
Bij de D3-groep ging het in de auto al helemaal mis. De chauffeur wist de afzetplek van de dropping niet meer. De weg ernaartoe wordt dan ook erg lastig. Maar gelukkig werd hij geholpen door een paar stemmetjes achterin: “Pas op, een bult”, “Nee, het is een drempel.”
De groep besloot eerst een rondje te lopen voordat ze echt begonnen. Dit rondje van een half uur leidde terug naar de beginplek (Nee, Leon was er niet bij; want ja, “Last van mijn arm”)! Karel was de pineut om Leons vervanger te zijn, en hij vond het sowie so al ver lopen. Wilde hij de verkorte route lopen? Beweerde hij daarom elke keer dat ze gewoon over dat water konden lopen? Een rare man die Karel; hij beweerde dat het zand was, of een parkeerplaats. De groep liet zich niet gek maken; het waren “grote meren” en er liepen “bewegende mensen in het bos.” Nee, het bos gingen ze niet meer in. Hooguit om te plassen, maar niet te ver het bos in. En de jongens iets verder, nog iets verder; wel gescheiden plassen hoor!
Op het fietspad langs de grote weg liep de D3-groep verder. In een stevig tempo, weg bij het bos. Ze kwamen geen meren of bewegende mensen meer tegen. Wel een begraafplaats. “We waren in de auto ook langs een begraafplaats gekomen!”, wist Floor L. te vertellen. Had zij in de auto last van een doorzichtige theedoek als blinddoek? Later kwam er nog wat regen uit de lucht zetten, zeker om weer wat plassen en meren te maken. Of om de groep het bos weer in te jagen. Maar langs het fietspad waren er ook bomen genoeg, dus had de groep niet zo last van het water meer.
De D1/2-groep had ook autoproblemen: daar zit je dan met een theedoek op je kop omdat je de weg niet mag zien. En dan roept chauffeuse Ineke de hele tijd: “Kijk daar, een ree!” “Moet je hier kijken, een hobbel.” Om dit mens niet meer tegen te komen, wilde de groep niet opgepakt worden (en verder worden weggezet). Bij elke voorbijkomende auto vloog iedereen de bosjes in, verschool zich achter een paaltje of lag plat op de grond. Esther V. was zelfs helemaal in een heg gekropen. Dat kwam zeker door die auto die Oskar bleef achtervolgen. Trouwens, in een donker bosje valt het toch op dat de jongens hun angst omzetten naar het laten schrikken van de meiden. Maar hoe ze het ook probeerden, Sjoukje schrok niet. En dat is gemeen, want Sjoukje zegt altijd dat ze overal van schrikt. Maar de jongens gaven het niet op. Camee vond het zo eng dat ze er alleen maar om moest lachen, met een blik van ‘die jongens toch’.
Bij een kruispunt stond de groep stil. Welke kant is het nou op? Besloten werd een democratisch beslissing te nemen. Ga maar bij de persoon staan welke kant je opwilt: bij Ruben, Ilse, Oskar of Sander. En o jee, het werd een gelijkspel! Thomas begon gelukkig te twijfelen, verliet Ilse en ging bij iemand anders staan. Die route werd het. Maar of het de snelste route zou worden???
Want ineens sloeg de paniek toe bij Lennart; er kwam een geluid uit de bosjes! Ilan hoorde het ook en zag zelfs een man! We werden achtervolgd! Ilse was wat achtergebleven om de jongens te laten schrikken. Gelukt! Namens de meiden, bedankt! En meteen daarna bleef er midden op een bospaadje weer een soort boswachterauto voor onze bosjes staan. Het was een grote truck met laadklep, een Dodge. Of we mee wilden rijden. En nadat we ingeladen waren, hebben we toch zo’n 300 meter meegereden. Want ineens stopte hij. Er lag een Opel op zijn kop overdwars op de weg! We konden er niet langs. Omdat er geen slachtoffers waren en omdat iedereen achter in de bak toch wel een klein beetje nieuwsgierig was, hebben we er even bij gekeken. Nou ja, even?
Toevallig was Oskar net met Manon aan het bellen en hij ontwikkelde zich meteen tot een ware journalist (voor diepgaande bladen als Privé, Mijn Geheim en Weekend). Dit verslag bracht grote beroering in het kamphuis en een reddingsacties werd op poten gezet (de invloed van de media zeker weer?). Voor welk bedrag de foto’s en het filmpje van de auto zijn verkocht, is echter niet prijsgegeven. De technische gegevens van de auto zijn als volgt: Opel Astra, 1.6 liter (kan ook 1.8 zijn), airbag deed het, een verlaagd dak, portiervergrendeling, open ramen, enigszins beschadigd. Volgens Erik en Carlotte was de bumperophanging niet zo goed; hij lag op de grond en bij het onderzoek bleven ze er allebei achter haken.
Na nog even het hele verhaal over de waarschijnlijke toedracht verteld te hebben, zijn we verder gelopen. De sfeer was alleen iets anders dan ervoor. Onze journalist raakte daarentegen niet uitgepraat over het voorval, waarbij de rest hem waarschijnlijk geen persuitnodiging meer zal geven.
Uitdaging: Slapen
Zondag xx.xx uur [censuur!]. Volgens de begeleider was de D3-groep “best wel moe”. En dan heb je ook nog last van een lekke slaapzak! Toen de D1/2-groep in de regen het kamphuis binnenstormde, was het tijd voor een broodje knakworst. De laatste groep was binnen. Tijd om naar bed te gaan. Vooral de luchtbedden in de B-slaapzaal hebben het zwaar gehad. Zeker als er ineens een paar meiden blijven slapen die geen slaapspullen bij zich hebben. En dan zijn er ook mensen die met z’n drieën op één luchtbed willen slapen.
Gruwel: opstaan
Zondag 10.00 uur. Het hele kamp was nog in diepe rust. Geen ontbijt op bed, maar wel Khadim die ineens in een andere slaapzaal lag.
Spel: Schatkleuren
Zondag 13.30 uur. De groepen moesten eigenlijk op de zandvlakte zijn, maar zaten allemaal in het bos. Als de schat nou op de zandvlakte verstopt is, waarom ga je dan eerst in het bos kaartjes roven? Het was de bedoeling dat je puzzelstukjes voor een kaart moest verzamelen. Zo kon je de schatkaart compleet krijgen. Bij de lopende posten (waarbij er volgens mij eentje niet ver gekomen is in meters) kon je de kaartjes omruilen. Uiteraard konden de kaartjes ook weer afgepakt worden. Voor vier verschillende kaartjes was er een aanwijzing voor de schat. Toch is het gek dat Marieke zo moeilijk doet als ze een lege envelop krijgt! Volgens horen zeggen is ze daar wel aan gewend. O ja, één van de bronnen meldde dat een zeker iemand zo slim is geweest om bij andere posten hun kaarten en extra aanwijzingen te bekijken!
Spel: Schreeuw je groen en scheel
Zondag 16.00 uur. Een luid geschreeuw steeg op tussen de donkere bossen van ThreeMountains. De schat was gevonden en de groepen stonden vervolgens tegenover elkaar te schreeuwen tot ze scheel zagen. Het beroemde schreeuwspel! Schreeuw naar de eigen groep aan de overkant een woord. En zorg er als andere groep in het midden voor dat de ‘overkant’ het woord niet hoort. Hierbij is een mobiele telefoon trouwens niet toegestaan, Daniek!
Overleven: Spaghetti
Zondag 17.00 uur. Scheel van de schreeuw en van de honger terug op het kamp. Daar stonden bakken met hele rare dingen. Sla, kaas, champignons, een hoop slierten en een bak rode smurrie (daar leek wel een béétje vlees in te drijven). De keukenploeg noemde het spaghetti en er zou ook groente inzitten. Nooit van gehoord!
Spel: Muziekquiz
Zondag 20.00 uur. Er zijn van die momenten dat je totaal niets hebt aan de begeleiding. Een muziekquiz is er weer een van. Je kreeg een kort muziekfragment te horen van een lied of tv-serie. Maar die gasten van de begeleiding herkennen het deuntje van Bob de Bouwer niet, horen ineens dj Tiësto terwijl het Anastacia is en ze hebben nog nooit gehoord van de laatste trends van muziek. Als quizmaster bevoordelen ze niet eens hun eigen groep. Ze zijn blijven steken bij de Fraggels (de Engelse vertaling, volgens Sander Ha.) en bij Heidi. De enige bekende Heidi lijkt me Heidi Klum, best een mooie dame. Toch vreemd dat Karel juist die vraag goed had. En wat heeft die Peter eigenlijk te maken met die Heidi???
Tja, bij elk goed antwoord kreeg je een ballon die je opgeblazen aan een touwtje moest vastmaken. Al met al was het niet nodig om de ballen met twee pufjes adem op te blazen. Er werd toch echt gezegd opblazen, hoor!
Spel: Disco
Zondag 21.00 uur. Kleurendisco! Dat vraagt om spuitbussen om je haar te kleuren. Eva had de tijd van haar leven toen zij een nieuwe verbeterde styling kreeg. Ondanks haar enthousiasme bleef de kleurenpracht beperkt tot het haar. Bij de rest gingen spijkerbroeken, T-shirts en wenkbrauwen ook mee. Tip: gebruik shampoo in plaats van bodylotion om het uit je haar te krijgen.
Uiteraard ontbrak de limbodans ook niet. Is het iemand trouwens ook opgevallen dat Astrid en Paula die limbostok omhoog hielden zónder hun handen te gebruiken? Ook nieuw was een nieuwe dans: jumpen. Sander Ho. wilde ook wel eens met de tijd meegaan en probeerde het te leren. Mathijs had hiervoor een goede en praktische uitleg: “Twee keer springen en doe maar wat.” Dát hebben we geweten! Om ongelukken te voorkomen hebben Khadim en Nomi geprobeerd hem nog wat pasjes bij te brengen. Hopeloos!
De sneeuwbal is natuurlijk ook weer een daverend succes! Het vraagt wel enige voorbereiding om eerst iedereen binnen te houden. Op de een of andere manier probeert bijna iedereen weg te duiken. En echt Ilan, het was Astrid die jou de openingsdans met Sjoukje bezorgde! Wel raar, want Yanniek liep helemaal niet te zeuren over zijn danspartners (ja, meervoud!). Kim was tenminste een lieve danspartner, hoewel ze er nog even op wees niet met die rare en vreemde mensen te praten die hun zoon kwamen ophalen. Het excuus was deze keer “vanwege de examens.”
Uitdaging: Slapen
Maandag xx.xx uur [censuur!]. Ondertussen ging het er in de slaapzaal moeilijk aan toe. Eindelijk was het Harald gelukt om zijn zaal stil te krijgen, zodat hij nog een paar uurtjes rust had. Maar ineens klonk er vanuit een slaapzak een enorme scheet door de slaapzaal. Huub wist van niets…
Maandag xx.xx uur [censuur!]. De D ging naar bed. De onderhandelingen over het exacte tijdstip waren vastgelopen, dus ze moesten. Totdat er zich opeens nieuwe hulp aanbood! Vijf nieuwe talenten om over een aantal jaar trainer/ coach of kampbegeleiders te zijn! Katja B. was eigenlijk de grote dictator, Fenne het knuffelbeertje, Marieke de lachebek, Rosa de moederfiguur en Annemarije de rustige vader.
De dictator nam meteen de leiding; iedereen liggen én met het hoofd op het kussen. Dit veroorzaakte wat verwarring, want dan kun je net zo goed een kussen tegen iemands hoofd ‘leggen’. Dit idee werd niet goed bevonden. Je mocht ook niet lachen om zo’n goed idee. “Nog één keer en ik leg je ergens anders”. Na zo’n tien van die ene keren, eindigde Lennart afgezonderd van zijn slaapvriendjes. Maar was hij wel de aanstichter? Hield Rik zich op dat moment aan de regels? Geeft niets, het werkte! Totdat opeens het knuffelbeertje roet in het eten gooide. Zij zou zich wel ontfermen over de ‘Jeroenen’. Jeroen K. en Jeroen B. werden steeds stiller toen zij lief vertroeteld werden. De vertroeteling leidde tot irritatie bij de dictator, gevolgd door een tegenactie van de moeder. De lachebek moest hierom lachen. Zo ontstond er een typisch huiselijke situatie, waarbij de vader het zoals altijd niet verpestte! Maar zoals alle vaders direct zullen herkennen, dictatormoeders geven dan altijd vader de schuld! En daarna hadden de kinderen het gedaan: “Wat een rotkinderen!”, “Ik word gek van jullie!” “En nu STILTE!”
Zoals altijd herstelde de dictator zich het snelst en ging vervolgens over tot actie. De vijf meiden waren het weer samen eens en sleepten zonder pardon de arme Ruben met slaapzak en al naar buiten. Ooggetuigen verklaren dat hij op dat moment volstrekt onschuldig was (let op: op dát moment!). Johan kon dit onrecht niet langer aanzien en vond dat de anderen dit niet moesten pikken! Het leidde tot een grote chaos met kussens die over en weer vlogen en kinderen die niet in hun bed lagen. En zeker niet met hun hoofd op de kussens. De chaos werd hersteld door twee Sanders en Johan de kamer uit te zetten en door de personen die net even niets deden flink te straffen. Best een slimme methode: gewoon erbovenop gaan liggen. De dictator was zeker niet te beroerd dit vonnis meteen zelf uit te voeren. En zo verdween de glimlach van Rik toen Katja B. ineens bovenop hem lag. De lachebek vond het wel grappig. Maar ja, een moeder en knuffelbeertje zijn niet zo humoristisch aangelegd en lieten dat weer merken. Vader wilde zich niet mengen in deze discussie en verliet samen met de gevallen dictator de slaapzaal. Hiermee leek de orde hersteld.
Uitdaging: Slapen (poging zestig)
Maandag xx.xx. + 1 uur [censuur!]. De lachebek lachte heel zachtjes, de knuffelbeer fluisterde lieve woordjes, de moeder moederde. O ja! De kinderen lagen met hun hoofd op de kussens en maakten weinig geluid. De taak van onze talenten zat erop! Proficiat!
Gruwel: opstaan
Maandag 07.15 uur. Wakker worden met een wijsje in je hoofd is erg, maar met een wekker die midden in de nacht afgaat, dat zorgt voor luid gemopper. Zeker als niemand even opstaat om hem uit te zetten. David K. kreeg meteen de schuld, maar deze keer was het zijn wekker niet!
Spel: Hij is geel, hij is rood, hij is laag, hij is hoog, het is een regenboog
Maandag 11.00 uur. Op naar de zandvlakte voor een flinke pot rugby. Iedereen een pion in de handen en deze mocht niet op de grond komen. Opeens is de zwaartekracht wel enorm sterk. Rosa en Yinneke waren trouwens wel heel goed in het vangen van een rugbybal met een pion.
Enige uitleg voor het rugbyspel bleek wel noodzakelijk. Voor de theorie van het edele spel hield Khadim een mooie voordracht. Zijn wijsheid en methode zal tot in lengte der dagen geprezen worden. Heel vervelend waren die paarden en honden die continu voorbij kwamen. Dan is de aandacht toch even afgeleid. Maar met scherpe opmerkingen werden de paarden, honden, ruiters en baasjes verdreven uit het speelveld.
De praktijk van het rugby bleek weer zeer vermoeiend! Met een fanatisme alsof de oudste jeugd enorm was uitgeslapen. Dat had de kampleiding niet verwacht. De ene koprol na de andere om… ja om wat eigenlijk? Sandra lag in ieder geval veelvuldig in het zand, de weg kwijt en draaierig. De grote winnares bleek Michelle P. te zijn. Een score van twintig! Knap hoor! We doen het je niet na! De poging van Bas van 4 x 4 = 12 zullen we maar niet al te serieus nemen.
Dus zongen we tussen de touch-downs laag en luid in koor:
- Vier keer vier is twaalf, ieder zingt zijn eigen lied,
- Vier keer vier is twaalf en Bas die weet het niet.
- En Bas die kan niet rekenen, troelala, troelala,
- En Bas die kan niet rekenen, troelalalala!
Spel: Alle kleuren van de regenboog
Maandag 11.00 uur. De D, E en F moeten bij posten een streepje ophalen. Dit streepje wordt in een kleur gezet op wang, voorhoofd, arm of been. Zeg het maar, geen probleem. De kleuren samen vormen een regenboog. Maar de tikkers kunnen deze streepjes wegvegen. Na zeven kleurtjes komt er een zwarte streep door de regenboog en mag het niet meer weggeveegd worden. Jari bleek als sluitpost van het zwarte streepje een echte kunstenaar; in plaats van een zwart streepje verscheen er op de hoofden van Michelle E., Jitske en Dorien een heuse smiley!
Spel: The Blue Lagoon
Maandag 13.30 uur. De groep is weer te vinden in het zwembad. Het water in het buitenbad is nog steeds geen 30 graden en er is zoals altijd een hoop gedonder bij het grote binnenbad om iedereen in het water te gooien, smijten of duwen. Tijdens het zwemmen moeten begeleiders natuurlijk wel hun bril ophouden om alles goed in de gaten te houden. En dat is maar goed ook, want Marga had belangstelling van een leuke jongen, Loes werd aan armen en benen het water ingegooid en als je het kluisje voor de tweede keer openmaakt, moet je voor de tweede keer betalen. Iets verderop hielden Cherique en Melissa een watergevecht op de schouders van twee begeleiders. Over de afloop zijn er tegenstrijdige verhalen; de een heeft last van zijn schouder, de ander last van de gladde bodem onder haar voeten.
Een grote groep van Synergo was te vinden in het bubbelbad. Dit badje werd eigenlijk te klein bevonden voor Synergo-leden én anderen. Onder vakkundige leiding van Astrid werden alle niet-Synergo-leden weggejaagd met liederen over het knotsgekke Synergo.
Overleven: patat
Maandag 15.00 uur. Heerlijk gegeten! Wat een maaltijd! Gewoon aardappels; heel voedzaam en gezond. Complimenten aan de keuken! En complimenten aan de kampcommissie om de keuken aan het werk te houden.
Uitdaging: Slapen
Maandag 18.30 uur. Slapen! Teruggekomen op het kamp is het altijd zo apart. Kinderen zien hun ouders, worden (echt) vervelend en… het kamp is over: ineens ben je als begeleider kinderloos. Er ontstaat een stilte die enorm wennen is. Het is weer niet gelukt om Ineke chagrijnig te krijgen, de kinderen luisteren niet meer naar je, er is geen fluitje meer om te verzamelen, er wordt niet meer voor je gekookt, je bent niet meer verplicht een momentje/ minuut je mond te houden, je slaapt niet meer tussen de leuke meiden, geen nachtzoentjes, geen knuffelbeertje. Dan blijft er nog maar één ding over: slapen!
Gruwel: opstaan
Dinsdag 16.00 uur. We hebben vernomen dat veel kinderen (en begeleiders) de dinsdag nodig hadden om weer wakker te worden. Verhalen van tot 12.30 uur slapen zijn geen uitzondering.. Het kamp was dus weer geslaagd! We hebben bovendien veel bewondering voor diegenen die dinsdag zijn gaan werken of naar school zijn gegaan.
Ten slotte
We willen graag alle kinderen, ouders, keukencommissie, kampcommissie en begeleiders bedanken voor jullie leuke, gekke, idiote en enthousiaste opmerkingen en acties. Zonder jullie zou het kamp(verslag) erg saai zijn! Bedankt!
Volgend jaar weer???
Paula, Jeffrey en Sander.
