`Mentale instorting´ breekt B1 op

Synergo B1 verloor zaterdag met 11-5 van Fortissimo. Het verslag.

Fortissimo B1 – Synergo B1
Aanval: Erik, Rik, Janneke en Jolien
Verdediging: Ilan, Jeroen, Rinske en Mirjam

Zaterdagochtend was ik al om negen uur op ’t veld. Mijn E’tjes moesten een wedstrijd spelen en daar was ik natuurlijk bij. Het liefst wilde ik eigenlijk nog een paar uur slapen, maar toch was ik opgewekt! Het zou de eerste echte wedstrijd worden met een achttal. Zenuwachtig stond ik langs de zijlijn, maar na tien minuten was het al duidelijk, Synergo was veel sterker dan Viko en met een eindstand van 6-1 was ik heel trots en super blij! En mijn team moest natuurlijk ook nog spelen.

Toen ik weer op het veld was duurde het nog even voordat de hele B1 er was. Als eerste zouden we met Oskar en Marc gaan praten over het aankomende seizoen. Met een mooie piramide op het bord, die liet zien in welke klasse wij zitten en hoeveel ploegen in de rest van de klassen zitten, was Oskar er helemaal klaar voor. Wat valt er te verwachten? Wat verwachten wij van het seizoen? Waar gaan we ons vooral op richten? Wat gaan we trainen? Waar moeten we op letten? Waar willen we eindigen? Wat hopen we aan het einde van het seizoen bereikt te hebben? En ga zo maar door!

Om kwart voor één kwamen de auto’s en ook Jeroen, omdat Lennart geblesseerd was en niet kon spelen. Hij was er wel, wat voor mij gezellig was, omdat ik wissel stond. Toen we aankwamen zagen we een kunstgrasveld, waarop drie wedstrijden tegelijk werden gespeeld. Jammer genoeg zouden we dus niet in het middelpunt van de belangstelling staan, zoals bij Synergo.

Na geschoten te hebben in de rust van een andere wedstrijd gingen we de kleedkamer in. Oskar hield het kort, ‘omdat hij al zo lang gepraat had.’ En we hadden er allemaal vertrouwen in, als we in ons hoofd hadden dat we gingen winnen, zouden we ook winnen!

We kwamen de kleedkamer uit en gingen warmlopen en schieten, ondertussen had Lennart zich gevestigd op een stoel bij de zijlijn en zat klaar met het opschrijfboekje en een pen. Nog geen tien minuten later begon de wedstrijd.

En wat een start! De verdediging heel scherp, direct de bal onderschept en naar het aanvalsvak. De bal was er nog maar net of Rik scoorde! Iedereen natuurlijk blij en Oskar met een grote glimlach op zijn gezicht! Niet veel later scoorde ook Erik, een vrije bal. Er werd gewisseld van vakken, en jammer genoeg kreeg de tegenpartij een vrije bal, die natuurlijk niet terecht was, maar wel zat… Vanaf dat moment ging het steeds minder goed. Na nog drie doelpunten voor de tegenpartij stond het 4-2, daar ging onze goede start! Gelukkig scoorde Ilan niet veel daarna! En direct was iedereen in het veld een stuk opgewekter. Alleen was de verdediging waarschijnlijk niet helemaal aan het opletten en werden er nog twee ballen doorgelaten. Met een stand van 6-3 gingen we de rust in.

Met een bekertje warm water, wat thee hoorde te zijn en dus niemand wilde drinken, begon het rustpraatje, ik weet niet meer precies wat er gezegd is, maar we konden winnen zei Oskar, dus dat moesten we ook gaan doen!

Het fluitsignaal klonk weer, met een fanatiek begin van de tweede helft. Jammer genoeg was het ook alleen het begin van die helft. We verzwakten en lieten ballen door die we normaal niet door zouden laten. Lennart en ik waren ondertussen heel erg aan het ‘roddelen’ over de tegenpartij en hadden op alles kritiek (nou ja, dat had ik natuurlijk en Lennart was het dan met me eens). Toen het 9-3 stond, hadden Marc en Oskar het over een onze mentale instorting. Het zat in onze kop, we konden het niet meer, we konden niet eens meer normaal een bal gooien(zei Oskar uit frustratie). Ook met de ouders had Oskar het over ons mentale ‘probleem’ en zelf was hij ‘lichtelijk’ gefrustreerd. Gelukkig scoorde Jolien op dat moment een strafworp en was er weer hoop. Ook dat duurdeniet lang of er waren weer zes punten verschil. Het stond 10-4 en met nog maar 10 minuten te gaan hadden we er eigenlijk geen zin meer in, het lukte niet meer. Ilan scoorde nog een mooi doelpunt en er werd nog een bal doorgelaten, 11-5. We hoorden het eindsignaal en baalden allemaal.

Zouden we gaan trainen dinsdag? Of wordt het een psychologische sessie, om ons ‘mentale probleem’ uit onze koppies te krijgen?

Sjoukje