Mijn eerste minuten in de hoofdmacht

Na al een heleboel minuten hebben gemaakt op de tribune kijkend naar de selectie, mocht ik afgelopen dinsdag beginnen op de bank. Maar nu op de bank naast het veld. En stiekem hopend op minuten.

Na eerst een training te hebben afgewerkt, werd er in rap tempo naar sporthal de Dreef gereden. Daar aangekomen keek ik op het scorebord en daar stond 0-2 en vijf minuten gespeeld. Beetje jammer, maar al snel werd werd het gelijk en walste het Synergo-achttal er over heen. Waardoor ze met rust zes punten voorstonden. Een voorsprong die verder niet uit handen werd gegeven of enig moment in gevaar is geweest.

Ook na rust gingen ze gewoon door, Keizer Karel bood iets meer tegenstand, maar veel zin had het niet. Het enige verlies dat we in de tweede helft hadden, was Sytske die krijsend van de pijn op de grond lag. Hopen dat het snel weer goed komt. De tijd telde maar af en met nog zeven minuten op de klok werd er een shirtje op mijn schoot gegooid. “Trek maar aan”, zei meneer Van Duuren. Na even warmgelopen te hebben kwam het moment toch dichterbij. Nog vier minuten op de klok, Brahim eruit Mathijs erin! Met een lekker gevoel en aangemoedigd door het vele publiek (dat er opeens zat) kwam ik het veld in. De eerste bal in m’n handen en nog een beetje onwennig gooide ik ‘m naast me. Een schot mis, nog een weer mis. Bal weg en balen. Nog een wissel: Anne eruit Manon erin. Met nog één minuut op de klok dacht ik “nou, dan moet het maar in deze aanval.”

Eerste schot weer mis, ik krijg een herhaling en terwijl ‘Arie’ “NEEEEE” riep, schoot ik toch. Hoppa, doelpunt. 16-8, heerlijk gevoel. Toch een doelpuntje bij mijn “debuut”.

Ik dacht dat er dus geen beter gevoel was dan boven aan de Tob-0% staan, maar toch voelt dit een stukje beter.

Mathijs.

PS. Sander, bedankt voor de actiefoto.