Kamp 2005: Zon, zee, strand : D t/m F
Een nieuw experiment: het KAMP 2005 begon voor de jongste Synergo-kampgangers al op de vrijdagmiddag. Ook hadden we voor het eerst de spellen van de jonge jeugd gescheiden van die van de ouderen.
De algehele leiding bestond het weekeinde uit Eva en Sander Ha en als keukenploeg hadden we Ineke en Rita meegenomen.
Hoe hoog gaat jouw vlieger?
Na het opblazen van de luchtbedden en nadat alle ouders weggejaagd waren, konden we beginnen met het eerste spel. In onderlinge spelletjes moest uitgemaakt worden wie de meeste spelletjes won en daarmee in de top van de vlieger kwam te staan. Opvallende zaken; meisjes zijn beter in touwtje springen dan jongens, de rose groep is bij het darten kampioen ‘naast het bord gooien’, baby-foto’s raden was erg moeilijk, op een mok staan is niet makkelijk en twister blijft een lastig spel.
Ook lastig is het om netjes pannenkoeken te eten. Het is net of die dingen er gewoon om vragen in je mond gepropt te worden. Ook poedersuiker blijft leuk om mee te spelen. We zullen geen details verklappen, maar het was een gezellige zooi en geen goed voorbeeld van netjes eten.
Geef de vis weer water-race
Breng een mok met water van de ene emmer naar de andere en zorg ervoor dat de vis in de emmer lekker kan zwemmen. Onderweg stonden er wat pionnen waar je wel even omheen moest lopen. Toch is dat niet zo gemakkelijk met een blinddoek! Een teamgenoot moest dan even vertellen welke kant je op moest. Maar wat was ook alweer ‘links’, en waar is ‘hierheen’ en ‘deze kant op’? Als je van (om)lopen houdt, dan kun je aan Janneke altijd de weg vragen. En eenmaal bij de vis gekomen, moet je het water wel in de emmer gooien, Leon!
’s Avonds was Leon wel handig om even de schoorsteen in te kruipen om samen met zijn assistente Astrid alle muizen weg te jagen, zodat iedereen lekker kon slapen. Totdat Sander midden in de nacht tegen je luchtbed aanloopt… Sorry Fenna!
Vissenjacht
Zaterdagochtend liepen de groepen in Driebergen rond. Maar ineens werd iedereen opgeschrikt doordat er een ‘duiker’ zou rondlopen! Deze duiker werd daarna ineens een spekkie, maar bleek dichtbij toch Rob de vlieger te zijn. Even verderop waren er twee enge piraten die hun speelschip verdedigden. Kapi-Tom en Anton-maat lieten de kinderen gelukkig toe, maar Fenna werd via de glijbaan aan de haaien gevoerd. Even later viel het op dat veel mensen met vragende blikken keken naar Huub de badgast, die lekker zat te zonnen op zijn handdoekje. Weer kwamen we een duiker tegen, maar deze keer was het een echte duiker. Miriam zwom snel weg, maar kwam in een doodlopend stuk terecht en werd dus in haar kladden gegrepen. Plots werd de aandacht getrokken door een grote lopende parasol. Hieronder liep een of andere malloot die op zoek was naar de zon; Anita! Wij zochten daarna ook naar de zon, maar struikelden over een gigantische schelp, waardoor de zon weer verdwenen was. Nadat we Laura verlaten hadden, kwam er ineens een vrolijk lachend eng paars ding op ons af gerend. Het was Femke die zich weer eens gedroeg als een kwal.
Ineens verspreidde zich een geur van verbrande spinazie door Driebergen. De groep stond oog in oog met een verschrikkelijk brede man: Popeye! Dat Sander He. ook sterk is liet hij even zien door een paar kinderen Driebergen uit te slingeren. Nog helemaal onder de indruk liepen we zo langs de beachbabe die breeduit lachend in de Hema-etalage zat. Op de een of andere onverklaarbare manier was Johan zijn vriendin Renske vier keer voorbij zomaar gelopen. Maar uiteindelijk hadden ook wij het licht gezien toen zon Hannie even bijscheen. De oplossing van de puzzel moest ingeleverd worden bij de kleine zeemeerMarit die in een badje haar haren kamde met een harensnaaier. Zij werd overigens door enkele voorbijgangers voor een haring aangezien.
De tocht op het onbewoonde eiland
Midden in de zandvlakte lag een zompig moeras, met water waarin veel kikkervisjes zwommen. Sander Ha. wilde dit water graag gebruiken om de tocht wat zwaarder te maken. Het was alleen al een hele tocht om het onbewoonde eiland te bereiken! Gelukkig stond er een smakelijke lunch klaar, zodat iedereen even kon uitpuffen van de tocht die eigenlijk nog niet begonnen was.
Het was een verschrikking: de harde wind zorgde ervoor dat de blauwe groep een minuut te laat was voor het frisbee en dat de rose groep een half uur (!) te laat was voor het volleybal. De tactiek bij het frisbee was simpel; je gooit de frisbee naar de begeleider en als zij hem vangen, dan heb je een punt. Vervelend is wel dat als de frisbee op de grond komt, hij voor de andere groep is. Michelle v/d P. gaf de frisbee elke keer een enorme zwieper precies in de handen van de begeleiders, maar ze kunnen gewoon niet vangen!
Tijdens het worstelen met de vijand stond Lennart zijn tegenstanders met een grote grijns op te wachten en mepte iedereen gewoon van het blok af. Lieke had aan één klap genoeg om Astrid te verjagen en Leon was net warmgeslagen toen hij al van Sander had gewonnen. Een rustiger spelletje dan maar; strandjutten. In een bak met zand lagen voorwerpen die je moest voelen. Als de hele groep geweest was, moest je vertellen wat er allemaal inzat. Dit spel bleek achteraf van enorm belang te zijn voor verlies of winst van de tocht op het eiland. Het labyrint was voor Floor geen enkel probleem; zij sprong lenig en moeiteloos tussen alle lasers door, terwijl de ouderen het zeker niet zo makkelijk hadden. Ook Anne was als ‘supergirl’ niet te houden en vloog zonder probleem zigzag tussen de gevaarlijke lasers door. Een ander onderdeel was om uit enkele woorden zoveel mogelijk andere woorden te maken (ook handig voor een maneschijntocht… gnigni). Het moeras was het zwaarste onderdeel van de dag. Probeer maar eens naar de overkant te komen zonder natte voeten te krijgen in een modderige poel! Gelukkig lagen er dozen, stokken en kratten om overheen te lopen, maar je moet een beetje puzzelen. Aan het einde van de dag was het karton trouwens niet zo stevig meer en kon je het heel goed scheuren…
Na de vermoeiende tocht op het onbewoonde eiland stonden Ineke en Rita klaar met een barbecue! Eerst moest er alleen even opgelost worden wie de tocht had gewonnen. Volgens de uitslagenlijst was het de blauwe groep, maar de rose groep was het daar niet helemaal mee eens! De punten van het strandjutten zouden niet kloppen. Scheidsrechter Laura was vergeten om de herkansing van de rose groep op te schrijven. Een uiterst pijnlijk moment voor de Hofman-familie, want er werd wel even gebeld om het zusje te overtuigen dat blauw gewonnen had… maar dat ging dus niet door en roze had gewonnen!
Maneschijntocht
Na de douche en barbecue stonden de twee groepen klaar om te beginnen aan het volgende spel. De personen die gewaarschuwd waren, moesten zich alleen even melden. Plots bleven er drie kinderen over van de rose groep, terwijl de blauwe groep helemaal weg was. Eén van de gehoorde tegenargumenten was “ja, maar ik gooide mis”. Nadat deze personen als straf de vuilniszakken hadden opgeruimd, stonden de twee groepen dus echt klaar om te beginnen.
Door de enorme zwarte rook van de barbecue was de maan niet meer te zien en waren er stukjes maan op de aarde gevallen. We werden gevraagd de stukjes maan op te ruimen zodat morgen de zon weer zou schijnen. Maar waar was toch het eerste stukje maan? Een telefoontje naar maanbeheerders David en Arjen was gelukkig genoeg om ook op gang te komen. Ook hingen er enveloppen aan de stukjes maan met hele moeilijke opdrachten. Voor Esther was dat geen probleem; zij kon in één adem àlle planeten opnoemen! Terwijl de rose groep op hun gemak heeeel veel woorden maakte, hoorde de blauwe groep ineens in het donkere bos de vijfde symfonie van Beethoven. Astrid werd namelijk teruggebeld, want er was al heel lang geen stukje maan gevonden. Dat kon ook niet anders, omdat een eerder stukje maan de verkeerde kant op had gewezen. Dus na een heel eind teruglopen konden we weer verder. En we liepen en we liepen totdat er ineens een briefje hing. De stukjes maan waren opgeruimd en we moesten de weg terug zelf maar vinden. We werden dus gedropt tijdens een puzzeltocht!
Maar ja, welke kant moet je dan op? Na een uurtje lopen hadden Ilan en Ruben vele theorieën om weer terug te komen en keken naar de stand van de maan en de sterren. Sjoukje voelde ineens dat we de goede kant op gingen toen zij onze joker overnam van Jurriën. Jurriën was de hele dag al de trotse bewaker van de joker en kon eindelijk even gewoon lopen. Voor de zekerheid vroegen we even aan vier mensen bij een camping of we de goede kant opgingen. We liepen inderdaad goed, maar het was nog wel heel ver lopen. Ze wilden ons ook wel even met de auto wegbrengen naar het kamphuis! Nou, dat was wel een goed idee. We zouden dan niets tegen de andere groep en de kampleiding zeggen. Het was ons geheimpje. Vol schrik vertelde Mirjam meteen dat ze niet zo goed geheimpjes kan bewaren…
Vraag: Hoe krijg je 10 kinderen achterin 2 auto’s? Antwoord: Proppen! Uitleg: Als je Carlotte met Sander in de achterbak gooit, Ilan, Ruben, Esther en Mirjam op de achterbank zet, Astrid tussen Sjoukje en Jurriën inklemt en Michelle E. voorin op schoot laat nemen, dan is het heel makkelijk te doen. De verhalen kwamen in zo’n warme auto weer goed op gang… Dat mag ook wel als je anders nog een uurtje had moeten lopen! Maar we zeggen hier verder niets over; het blijft ons geheimpje!
Na de maneschijntocht stond er nog een broodje knakworst klaar en daarna ging iedereen snel slapen. Totdat er weer iemand tegen je luchtbed aan loopt!
Regenboogspel
Na een lange uitslaapochtend moest iedereen op de slaapzaal van de jongste jeugd wakker gemaakt worden. Het had geregend en samen met de zon is er dan een regenboog. Een mooi idee voor een spel! In het bos was het de bedoeling dat je bij elke post een schminkstreepje haalde voor bijvoorbeeld op je wang, arm of gezicht. Maar tussen de posten waren er tikkers die streepjes konden wegvegen! Had je een zesde zwarte streep door de regenboog heen, dan kon er geen streepje afgepakt worden.
Wat een lastig spel was dat, zeg! De streepjes gingen er soms niet af, ook niet na flink schrobben. Vooral blauw en groen waren erg moeilijk te verwijderen. Omdat het erg warm was, werd het water voor het afvegen vaak als lekkere verkoeling in de mond gespoten in plaats van op het doekje. Rik heeft heel wat afgelopen tijdens het spel. Zijn hele arm zat vol met regenbogen. Ook Senna had er veel verzameld: tussen de regenbogen door zag je nog een klein stukje van haar gezicht.
Titanic
Zo tegen de avond werd het kamphuis opgeschrikt door twee moeders die binnengeglipt waren. “Een gitaar brengen”, werkelijk de slechtste smoes die we ooit gehoord hebben voor een ordinaire controle! Want nog geen twee tellen later waren zij kleding van hun kinderen aan het opvouwen en opruimen. Toen zij eruit gegooid waren, was het tijd voor een echt bal. De Titanic zou uitvaren! De aanwezigen werden vermaakt met acts. Er was zang en dans en er klonk gitaarmuziek. En niet zomaar gitaarmuziek, het kwam van een elektrische gitaar! Thomas gaf een wervelend concert, inclusief toegift voor het razend enthousiaste publiek.
Na het schuifelen was het tijd om weer te gaan slapen. Een fijne nacht omdat er deze keer niet tegen het luchtbed aangetrapt werd; het was al weer licht…
Schepje, emmertje, vormpje, harkje
Zondagochtend waren de omstandigheden niet goed genoeg om te gaan schatgraven. In plaats daarvan was het de bedoeling om bij de andere groep allemaal voorwerpen te roven, zodat de groep een kwartet zou hebben. Ook nu weer kon je getikt worden en dan moest je het voorwerp afgeven. Het was heel handig van Lieke om de andere groep weg te sturen met drie voorwerpen, zodat ze er nog maar één hoefden te stelen, maar het was ook erg handig van Sander en Astrid om ver van elkaar te gaan zitten. Michelle E. had wel een goede tactiek bedacht. Telkens als zij bijna getikt zou worden, vroeg zij een time-out aan.
En ineens was er taart! Kim vond het leuk om taart uit te delen en wij vonden dat wel leuk en hebben haar daarom maar een cadeautje gegeven. Waarom we nou ook nog gezongen hebben, snappen we eigenlijk niet zo goed.
Pootje baden
Na de taart gingen we zwemmen in de Zwoer waar de jokers goed uitkwamen om in het water te dobberen. Uiteindelijk gaven de jokers die middag de geest; het was een vermoeiend weekeinde om de hele dag gedragen te worden door de begeleiders of Jurriën. De glijbaan is erg donker en de pijlen wijzen trouwens de verkeerde kant op. Hebben David en Arjen de route uitgestippeld?
Einde kamp
Teruggekomen in de kantine werd de prijsuitreiking gedaan. De roze groep had gewonnen en de blauwe groep was tweede. Het kamp zat erop. Wachten op volgend jaar maar weer!
Bedankjes
Verder willen we jullie bedanken voor het enthousiasme en inzet tijdens het kamp! Lieke, Astrid, Leon bedankt voor de grote lol die we met z’n allen gehad hebben tijdens de spelletjes. Rita en Ineke bedankt dat jullie de stoppen niet hebben door laten slaan dit jaar en dat er genoeg te eten en drinken was. Eva en Sander bedankt voor het in goede banen leiden van het kamp! Karel, Paula, David, Johan, Arjen bedankt voor het onder jullie hoede nemen van de oudste jeugd en Jari en Jeffrey, heel erg bedankt voor het lesje Kolonisten van Catan!
De kampcommissie wil Senna toch nog even bedanken voor het melden dat Leon de juiste route had verraden aan de oudste groep! Deze informatie bleek heel handig te zijn bij het toekennen van de punten. Ook wil de commissie iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan het slagen van het kamp. De chauffeur die de spullen heeft vervoerd in de bus, de in- en uitpakkers van de bus, de mensen die voor joker hebben gelopen in Driebergen, alle scheidsrechters (op één na dan) tijdens de Tocht op het onbewoonde eiland en uiteraard willen we alle ouders bedanken dat ze hun kinderen hebben meegestuurd met kamp en dat ze ook nog hebben meegewerkt aan het wegbrengen en ophalen ervan. Volgend jaar weer?
Sander.
