Het vijfde over de A12
De snelweg die mij het meest kan bekoren is de A12. Dagelijks rijd ik over de vernieuwde A2 richting 020. Hier zijn enkele mooie vergezichten, maar hij is te vlak en eenzijdig.
De A1 komt zeker in mijn top 3. Mooi afwisselend landschap en des nachts lekker donker. Eigenlijk mooier en donkerder dan de A12, maar met de A12 heb ik een innigere band.
Eén van mijn eerste autoritjes ging over de A12. Tweebaans zo hard als de auto kon richting het oosten. Mijn pa, van wie de auto was, krijgt zo veel boetes dat één meer of minder niet zou opvallen. Sindsdien berijd ik de weg steeds weer. Hij hobbelt. Hij gaat van twee naar drie naar twee. En de overheid heeft geïnvesteerd in mooie vierkleurige decoratie om de lantaarnpalen. Dit om de eenheid van de weg te benadrukken. Dit geintje van Rijkswaterstaat van 120.000 euro heeft mij al eens een weddenschap gekost. Dan kan dat geld er ook nog wel bij. En wist u trouwens dat de A12 de oudste snelweg van Nederland is? Ik ook niet, maar zo leer je nog eens wat als je een stukje schrijft.
Afgelopen zaterdag op de terugweg vanuit Oost-Arnhem was de weg op zijn mooist. Het was reeds donker. Een lichte glooiing in het landschap. Herfstkleuren die grijs-zwart contrasteerden met de omgeving. Bij dit alles een mooie laaghangende nevel die over de velden lag. En natuurlijk niet te vergeten een klinkende overwinning meenemend.
Richting het westen verstilden de gesprekken in de auto. In ons hoofd mijmerend over de 20 doelpunten die we gemaakt hadden, tuurden we het donker in. Een lichte honger maakte zich van ons meester. In de verte was de gouden gloed van twee kenmerkende hemelse bogen waar te nemen. Veenendaal de Klomp had er nog nooit zo mooi bij gelegen.
Maar natuurlijk als iets te mooi is om waar te zijn, dan is dat ook zo. De clown heeft geen vegetarische hamburgers in het assortiment. Wist u dat niet? Ik eerlijk gezegd ook niet. In solidariteit met onze vegetarische medemens reden we de dubbele hemelpoort voorbij de chicanes van Bunnik tegemoet.
Frank V.
