Paula’s Marokkaanse belevenissen (februari 2010)
Het verslag van de trip naar Marokko om de Marokkaanse cultuur beter leren kennen onder begeleiding van Mamoun om daarmee meedoen van alle jeugd door korfbal samen te versterken.
Donderdag 11-02-2010 DAG 1
06.30 De wekker gaat, tijd om op te staan voor het begin van onze oriëntatiereis naar Marokko.
08.15 De hoogste tijd om mijn jas aan te trekken, spullen te pakken en afscheid van Ronald en de kinderen te nemen. Door het slechte, koude, vieze, gladde weer gaan veel mensen met het openbaar vervoer, dus de bussen zijn afgeladen. Als ik nu maar op tijd ben voor de trein.
Op het centraal station is het een chaos van jewelste: krioelende mensen, treinen met vertraging, treinen die vertrekken vanaf een ander perron. Uiteindelijk vind ik Mamoun, maar hebben we wel de trein gemist. Vlug naar de volgende trein, die op een ander perron blijkt te vertrekken en ook nog eens met vijftien minuten vertraging.
De stress slaat toch wel een beetje toe, aangezien we voor 10.25 hebben gereserveerd voor de shuttlebus naar Weeze. Harry en Ate worden op de hoogte gehouden van onze voortgang. Op station Nijmegen staat Harry ons al op te wachten en loodst ons naar het vertrekpunt van de shuttlebus voor onze reis naar vliegveld Weeze. Dit deel van de reis is op zijn pootjes terecht gekomen.
Aangekomen op het vliegveld hebben we nog ruim de tijd voordat we de koffers in kunnen checken. Mamoun vertelt nogmaals dat ze erg streng zijn over de kilo´s van de bagage. We besluiten om alle bagage (koffer 15 kg en handbagage 10 kg) te wegen. En zoals het volgens mij bij een vrouw hoort heb ik overgewicht in mijn koffer.
Diverse koffers gaan open en spullen worden van de ene naar de andere koffer overgebracht. Als we allemaal tevreden zijn over de kilo’s van de koffers kunnen ze allemaal weer dicht. De koffers zijn ingecheckt, nog even een bakkie drinken, de douane door, wachten op het vertrek van het vliegtuig. Marokko, here we come!!!
Na een goede vlucht van 3½ uur, slapen, praatje maken en uit het raampje turen, komen we aan op vliegveld Marrakech. Op het vliegveld stond onze auto al klaar, die later toch wel een beetje klein bleek voor al onze bagage. Daarom geregeld dat de morgen een andere ruimere auto konden ophalen, zodat onze lange rit naar Nador wat comfortabeler zou worden. Ondanks de kleine auto kon toch alle bagage er in en ook wij pasten nog net in de auto. Op weg naar ons onderkomen voor de komende twee nachten. Nadat we onze spullen hebben geïnstalleerd, lekker hebben gedoucht, weer in de auto gestapt en naar het centrum van Marrakech gereden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het net een dodemansrit vond, als je kijkt hoe het verkeer in Marokko is: alle auto’s rijden kriskras over de weg (je past makkelijk met vijf auto’s op een weg waar wij maximaal drie auto’s zouden hebben laten rijden). En waren het dan alleen de auto’s nog maar, meer hier tussendoor reden dan ook nog megaveel brommers, fietsen en karren met ezels voorop.
Aangekomen in het centrum, als eerste een beetje door de straatjes heengelopen en toen het marktplein op. Mamoun vertelt dat het marktplein grotendeels de dag relatief leeg is, rond 16.00 komen er van alle kanten mannen met karren, kookgerei en etenswaar en binnen 30 minuten is er een mega eetplein opgebouwd, waar we dan ook ons avondeten hebben genuttigd. Na nog een kleine wandeling nog even een drankje drinken op een terrasje en dan vertrekken we moe maar voldaan van onze eerste dag naar ons huis terug om hier lekker in dromenland te verdrinken.
Vrijdag 12-02-2010 DAG 2
Na een goede nachtrust van allen is er weer een nieuwe dag aangebroken. Na een korte rit stoppen we in het centrum van Marrakech en zullen hier ons ontbijt gaan nuttigen. Het ontbijt bestaat uit een soort broodpannenkoek, wat je met je handen eet, stukjes afscheurt en doopt in de honing, jam of olijfolie. Natuurlijk geserveerd met de traditionele Marokkaanse thee.
Tijdens onze wandeling door de straten van Marrakech, wijst Mamoun ons op een museum dat is opgezet door een Nederlander. Nu we er toch zijn, natuurlijk een bezichtiging in dit museum gemaakt. En na afloop bleek de museumeigenaar er ook te zijn, waar we een tijdlang mee hebben staan praten over de Marokkaanse cultuur. Aangezien de auto moet worden omgeruild voor een grotere en Mamoun nog wat moet regelen voor zijn huis in Marrakech, gaan Mamoun en Harry die dingen regelen en blijven Ate en ik in Marrakech achter, zodat we nog wat van het centrum kunnen bezichtigen.
Ate en ik besluiten nog even door de Souk (markt) te lopen. Ate zal fungeren als reisleider, aangezien ik een erg slecht richtingsgevoel heb. Ate besluit dat als we iedere keer rechts gaan we een mooi vierkantje lopen en zo de weg makkelijk terug zullen vinden. Maar niets is minder waar, want binnen een kwartier zijn we verdwaald. Maar daar zijn dan die hulpvaardige Marokkanen die je wel willen helpen de weg terug te vinden en ze willen er alleen een kleine beloning voor terug. Helaas hadden zowel Ate als ik alleen nog maar papiergeld in ons bezit, maar volgens onze gids was 100 Dirham (ongeveer €10,00) wel een juiste beloning voor zijn diensten. Gelukkig had Mamoun ons al een beetje voorgelicht hoe dit in zijn werking ging, dus bleek 10 Dirham (€1,00) ook voldoende te zijn.
Een dag vol indrukken van het Marokkaanse leven: veel drukte, met toch ook veel kalmte: druk is het door de vele mensen die overal aanwezig blijken te zijn en de kalmte hoe de mensen werken en doen. Natuurlijk wilden we al onze eerste indrukken zo snel mogelijk bij het thuisfront krijgen, zodat ook jullie onze belevenissen een beetje mee konden voelen en er eventueel op kunnen reageren, dus op zoek naar een internetcafé. Ate is duidelijk onze man voor het internet (ICT-er bij Philips geweest). Dus kruipt hij achter het toetsenbord wat helaas een Azertybord blijkt te zijn, maar ondanks dat legt hij onze eerste belevenissen vast op de blogspot. In de tussentijd komt er een jongen langs die tegen een kistje aantikt, wat later betekent of hij je schoenen mag poetsen.
Harry lijkt dit wel wat en na een goede poetsbeurt zien zijn schoenen er bijna weer als nieuw uit. Voor mij zelf was dit het eerste emotionele moment: genietend van een kop Marokkaanse thee, zittend op een terras, met de mannen in het internetcafé zie ik diverse vrouwen al bedelend langs alle terrasjes komen en gaan met de hoop op een klein muntje.
De bedelende vrouwen hebben vaak kleine kinderen of gehandicapte mensen bij zich.
Vooral de bedelende vrouwen met kinderen doet een krop in mijn keel belanden en niet veel later stromen de tranen over mijn wangen. Vol verbazing zit ik te kijken als er opeens wel tien bedelende vrouwen op het terras staan en één van de mensen uit het café met een schaaltje met munten naar buiten komt en alle vrouwen een geldstuk geeft, waarna ze vertrekken en naar het volgende terras gaan in de hoop op een herhaling hiervan. Mamoun vertelt dat het normaal is dat mensen met een loon hiervan 2½% geven aan de armen. Ik ga er zeker voor zorgen dat ik muntgeld in mijn portemonnee heb zodat ik ook geld kan geven!
Na een heerlijk avondmaal vertrekken we terug naar huis, vol met ervaringen en Marokkaanse koekjes. Thuis aangekomen nog een lekker bakkie drinken met koek, ervaringen uitwisselen en dan op tijd naar bed, want morgen staat ons een lange autorit te wachten richting Fes.
Zaterdag 13-02-2010 DAG 3
Zoals velen van mij weten ben ik nooit te laat en net vanmorgen verslaap ik me aangezien ik mijn wekker niet goed heb gezet. Een snelle douche, spullen in de tas gegooid, alles de auto in en we vertrekken naar Fes. Door de vermoeidheid van gisteren vergeten mijn fotocamera op te laden, dus van onze reis van Marrakech naar Fes zijn helaas niet zo veel foto’s. Ik hoop dat jullie geloven dat het een grote belevenis was, met veel schoonheden van de natuur (atlasgebergte). Een enorme rit, dat door de binnenlanden van Marokko ging, met slechte wegen maar ontzettend veel om te zien. Bewust gekozen om door de binnenlanden te rijden en niet over de snelweg, wat kan betekenen dat je voor verrassingen komt te staan.
Zoals op de foto’s wel te zien is was er midden over de weg een enorme overstroming en leek het net of we met onze auto door een rivier reden. Niets bleek dus minder waar te zijn, want de weg loopt er onder door. Na enkele uren richting Fes te hebben gereden, was het eigenlijk tijd voor de lunch. Gaan we dit in een restaurant langs de weg doen of……. Wij wilden natuurlijk gaan voor de ……, dus werd de mobiele telefoon door Mamoun gehanteerd en werd er een telefoontje gepleegd naar de vader van
Saber Bentjah (ex-Synergojeugdlid). Deze bleek op dat moment in Nederland te zijn, maar beloofde ons om een belletje te plegen en hij zou ons spoedig terugbellen.
Na enkele minuten gaat de telefoon en kunnen we bij kennissen van de Familie Bentjah de lunch gaan nuttigen. Hierbij moet je in ieder geval niet denken aan een boterham met kaas en binnen een uur de tocht naar Fes hervatten. Een enorme lunch werd er voor ons bereid en na ongeveer 2½ uur konden we onze rit voortzetten. Na de lunch verder met onze tocht naar Fes, hier aangekomen op zoek naar een hotel voor de overnachting. Spullen uitpakken, opfrissen en op zoek naar iets te eten. Voor deze avond gekozen uit een restaurant waar je a la carte kunt kiezen.
Hebben wederom heerlijk gegeten. Hierna naar een terrasje gegaan waar het gedoogd wordt dat er alcohol wordt gedronken. Dit mag alleen binnen de vier muren van het café en na een korte blik binnen in het café waar je met tien messen niet door de rook kon komen en het aantal lege flessen bier niet te tellen is, besluiten Harry en Ate dat ze ook genoegen nemen met een alcoholvrij biertje, wat buiten op het terras mag worden geserveerd. Onder het genot van een drankje genoten van elkaars verhalen/indrukken over Marokko en Tijd voor Korfbal. Aangezien we morgen nog een behoorlijke rit voor de boeg hebben, keren we terug naar het hotel en sluiten de derde dag af.
Zondag 14-02-2010 DAG 4
Iedereen is op tijd wakker en staat keurig bepakt en bezakt klaar bij de receptie van het hotel. Spullen weer allemaal in de auto en onze reis richting Driouch kan worden voortgezet. Onderweg weer enorm veel gezien van de schoonheden van het Marokkaanse land. Niet alleen schoonheden zijn we tegengekomen, maar ook foutjes in de schoonheid. De wegen van Marokko zijn niet optimaal om te rijden, laat staan voor een vrachtauto. Deze bleek helemaal vast te zitten en kon niet meer draaien of keren, waardoor er een zeer klein pad overbleef voor de overige auto’s.
Alleen was dit pad zo ontzettend smal, blubberig en smeuig dat auto’s er met moeite langskonden en ze hier hun stuurkunsten goed moesten beheersen. Gelukkig kon Harry, onze bestuurder, het stuur goed hanteren en in poging twee lukte het ons om onze weg te vervolgen (heb tijdens deze manoeuvre maar niet gekeken, aangezien ik aan de kant zat waar het mis kon gaan en we ongeveer 1½ meter naar beneden konden glijden met alle gevolgen van dien).
Onderweg natuurlijk weer gestopt om de inwendige mens te verwennen. Ook nu had Mamoun weer een goed idee voor onze pitstop. In een klein plaatsje, langs de weg konden we lekker eten. Je moet dit zien als een BBQ, maar dan gewoon langs de weg.Hier kies je zelf uit wat voor een vlees je wil en na enkele tijd komen ze dit brengen, natuurlijk weer met brood, olijven en een dipsausje van tomaten en kruiden. Hierna konden we er weer een aantal uurtjes tegenaan en onze volgende stop zou de laatste stop zijn en zouden we aankomen in Driouch, onze verblijfplaats voor de komende dagen en ……
Na twee lange dagen in de auto te hebben gezeten, waar we ontzettend veel hebben gezien en vooral hebben genoten van de omgeving, kwamen we aan in Driouch waar we werden verwelkomd door de moeder van Mamoun en zijn tantes. Aangezien we de tantes van Mamoun de komende dagen vaker zouden zien, wilden we natuurlijk hun namen ook weten, maar we haalden ze steeds door elkaar en besloten om kenmerken van de tantes te vragen. Vrolijke tante, stille tante en briltante zouden we de komende dagen vaker gaan zien. We werden welkom geheten en ze hoopten met ons mee dat we een goed resultaat zouden boeken met hetgeen we kwamen: Korfballen in Marokko op de kaart zetten!!
Na een heerlijke kop soep zijn we naar de opa van Mamoun gegaan en hebben daar mee kennis gemaakt (en met ooms van Mamoun). Het weekend is ten einde en morgen beginnen de scholen weer en kunnen we beginnen aan ons tweede deel van ons plan: korfbal op scholen. Aangezien we een lange dag achter de rug hebben, besluiten we allemaal op tijd naar bed te gaan en vertrekken we naar onze eigen etage waar we allemaal een eigen slaapkamer hebben. Heb alleen niet het gevoel dat we allemaal snel sliepen, aangezien alle ervaringen van de afgelopen dagen nog door onze gedachten gieren.
Maandag 15-02-2010 DAG 5
De komende twee dagen zal zeer duidelijk worden wat het betekent om een goed netwerk te hebben, zeker in Marokko. De oom van Mamoun, Khalid, is zelf een redelijk bekend man in Nador (soort gemeenteraad) en heeft al het een en ander aan voorbereidingen gedaan. Aangezien we met zo veel mensen hebben gesproken, had ik eigenlijk op moeten schrijven wat de functies zijn van deze personen om duidelijk in kaart te hebben waarvoor ze een rol hebben in ons initiatief. Zal nog proberen dit te achterhalen.
Voor ons eerste gesprek moesten we naar Oejda (uitspreken Oeshda) (150 km richting Algerije). Hier hadden we ons eerste gesprek met de regionale directeur van scholing en vorming voor heel oost Marokko (valt rechtstreeks onder de minister), Dhr Mohamed Benayad.
We worden vriendelijk ontvangen en houden onze presentatie. Mamoun voert het woord met informatieve aanvullingen van Ate en de zaalfinale van 2006 als aanvullende bewegende beelden. Tijdens dit eerste gesprek bleek al dat Mamoun en Khalid ons initiatief goed hebben doorgesproken via hun netwerk. Er wordt aandachtig geluisterd, gekeken en vragen gesteld. Al snel blijkt onze eerste stap een schot in de roos te zijn, want we krijgen voldoende vertrouwen en het woord experiment valt voor korfbal op alle scholen in Oost Marokko. Dan gaat Dhr. Benayad over tot actie: projectgroep vormen,ruimtes beschikbaar stellen, opdrachten doorgeven enz. Kortom, een vriendelijke en daadkrachtige man die we hebben uitgenodigd om naar Nederland te komen om de zaalfinale 2010 bij te wonen. Ook schuiven er nog twee medewerkers van Unicef aan, die eigenlijk het volgende gesprek waren van Dhr. Benayad, maar die korte informatie krijgen over ons initiatief. Zij zijn hier ook blij verrast over en hopen dat wij ze op de hoogte willen houden van alle ontwikkelingen. Blij verrast nemen we afscheid.
Terug in de auto vieren wij het succes, want dit zal ons enorm helpen en dat blijkt als Khalid allerlei afspraken gaat maken voor de rest van de dag. Bovendien krijgen wij medewerking van een ondersteunende organisatie van de koning voor lokale evenementen. Daar kunnen wij met gemak een volle bus onderbrengen met leslokalen en sportvelden. Dus we vertrekken met zijn allen naar een gebouw, wat al onze verwachtingen overtreft: Je moet het zien als een soort buurthuis waar ontzettend veel faciliteiten aanwezig zijn: betonnenvelden die redelijk voldoen aan de afmetingen van een kortbalveld (40×20 m).
Maar binnen in het gebouw valt onze mond een beetje open: een grote ruimte waar eventueel korfbaluitleg klassikaal kan worden aangeboden, een ruimte waar men drama/foto/film kan maken, twee kleinere ruimtes waarin les kan worden gegeven, een muzieklokaal, een handenarbeid lokaal, een computerruimte, en een bibliotheek (waar voldoende ruimte op een plank was om korfbalinformatie neer te zetten!!). Buiten al deze ruimtes zit er ook nog een gemeenschappelijke ruimte bij waar iets kan worden gedronken/gegeten. Naast dit gebouw ligt een klein stukje gras waar eventueel tenten kunnen worden neergezet, mocht er een groep komen die hier wil verblijven. Deze gehele ruimte is voor een klein bedrag te huren.
Ook is er een mooie grote gemeentelijke sporthal in Nador, die we natuutlijk ook even willen bezoeken. Wauw, wat een sporthal, keurig netjes, veel plaatsen op de tribune (2.000) en hier zouden we zeker wat mee kunnen, mocht het weer in Marokko slecht zijn. De gymleraar van de sporthal is ook aanwezig en is nieuwsgierig wat wij hier komen doen, dus vertellen wij hem vol ethousiasme van onze plannen.
De man (blauwe trui) wordt er ook helemaal enthousiast van en biedt gelijk aan om ook een rol te spelen in ons plan om Marokko op de korfbalkaart te krijgen. Moe, maar zeer voldaan vertrekken we naar huis. Maar niet voordat we langs het internetcafe rijden om onze resultaten van vandaag op de blogspot te zetten. Daarna is het echt tijd om allemaal richting bed te gaan, want morgen staan er weer diverse dingen op het programma en zal het weer een intensieve dag worden waar een ieder erg naar uit kijkt. Morgen zullen we met de directeuren van de scholen in Nador e.o. tot afspraken te komen en misschien kunnen we al een eerste training aanbieden. Het materiaal ligt allemaal klaar
in het huis van Mamoun (moeder).
Dinsdag 16-02-2010 DAG 6
Khalid staat ons al op te wachten en neemt ons mee naar het afgesproken punt waar we kennis zullen maken met de twee directeuren van scholen in Nador e.o., waar we ook ons ontbijt zullen gebruiken. Tijdens het ontbijt krijgen Mustapha en Mohamed uitleg over ons idee van korfbal voor Marokko. Ook hier weer twee zeer geïnteresseerde mannen, die goed hebben geluisterd en vragen hebben gesteld, waarbij het opviel dat een van de mannen echt al inzicht had in het spelletje KORFBAL. Samen met deze schooldirecteuren gaan we naar de vice-directeur c.s. van Nador e.o., alwaar de praktische afspraken voor de korfbalintroductie zullen worden gemaakt. Er was een belangrijk gezelschap van 3 personen om een convenant voor te bereiden. Aangezien de contactpersoon Engels en een klein beetje Nederlands sprak, konden we met z’n allen communiceren.
In de korte tijd dat we bezig waren, was er al een coördinator sportactiviteiten in Nador aangewezen voor het opleiden van oudere jeugd en coaches die de jongere jeugd gaat trainen. Morgen zullen we echt aan het korfballen toe komen. We zullen vier teams training geven van minimaal 2½ uur. In de ochtend hebben we twee teams van tien personen in de leeftijd van 13 – 16 jaar (College) en in de middag twee teams van tien personen in de leeftijd van 16 – 20 jaar (lyceum).
Allerlei ideëen rollen over tafel, aangezien we er vanuit waren gegaan dat we jongere jeugd zouden gaan trainen en hier onze materialen op aan hebben gepast. Maar onze klant is koning en we zullen het gewoon doen met de spullen die we hebben. En we weten zeker met zoveel medewerking komt dit ook wel weer op zijn pootjes terecht.
We nemen afscheid van deze heren, maar niet voordat we een zeer groot compliment van de vice-directeur in ontvangst hebben genomen: “WIJ HEBBEN GEMENGD KORFBAL NODIG VOOR DE MODERNE ONTWIKKELING VAN ONZE JEUGD.
