Wakker worden met de C1
Het is zaterdagmorgen vroeg, een koel briesje en een waterig zonnetje ergens tussen de wolken. Rond een uurtje of 8 verzamelt er een groepje mensen zich bij de Synergo-kantine. Kleine oogjes en slaperige stemmetjes. Wie deze dappere jongens en meisjes zijn? De dames en heren van de C1 natuurlijk.
Compleet met coaches Bram en, al was hij een paar minuten te laat, Sander. En dan waren er nog drie andere wat grotere figuren te onderscheiden. Casper (vader van Ruben), Mark (Vader van Charlotte) en Gera (moeder van David). Deze drie dappere ouders hebben de vroege wekkers getrotseerd en stonden naast hun kinderen.
Toen om 10 over 8 maar vlug de warme auto’s in. Terwijl het in de auto waar Sander inzat geen moment stil schijnt te zijn geweest (er kwamen zelf hamburgers en milkshakes aan bod om half 9 ’s ochtends), was het in de auto bij Gera zeer rustig.
Toen we uiteindelijk allemaal bij PSV waren, de auto waar ik in zat was verkeerd gereden…, bleek de wedstrijd voor ons uit te lopen. We hadden dus langer in ons bed kunnen blijven liggen! Maar ja, ook iets meer voorbereidingstijd. Tijd die nodig was om een echt wakker te worden.
De eerste helft
Nadat de coaches gebrainstormd hadden over een goed praatje en een sublieme opstelling, was het tijd om de kleedkamer in te duiken met het team. Sander hield het motivatiepraatje, wat maar half overkwam op de knikkebollende C’tjes. En ik vertelde ze de, in mijn ogen, winnende opstelling.
Aanval: Jesse, Ruben, Sarah, Ayo.
Verdediging: Jurriën, Jeroen, Lindsy, Ruth.
Reserves: David, Charlotte.
Even snel nog inschieten in de prachtige nieuwe inschietshirts en toen ging het fluitje… niet. Er was blijkbaar geen scheidsrechter die om 10.00 uur de ploeg uit Utrecht wou fluiten. Dus na twee minuten topoverleg werd er besloten dat één van de coaches van PSV C1 de wedstrijd ging fluiten. Dus, toen ging het fluitsignaal en de teams stelden zich op voor deze bij voorbaat al spannende wedstrijd.
De eerste vijftien minuten van de wedstrijd was vooral heel erg wakker worden. Met als hoogtepunten; de enorme hoeveelheid schoten van PSV van enorme afstanden en het prachtige uitblokken van Jeroen tegen een kop grotere heer.
Toen werd de aanval een beetje wakker en dat resulteerde in twee doelpunten binnen één minuut. Nadat Sarah een prachtige doorloopbal erin legde, scoorde een minuut later Jesse uit een korte kans. Helaas schoot zes minuten later ook de tegenpartij voor het eerst raak. Even een leuk feitje: PSV schoot in de eerste helft 32 keer en scoorde 1 keer.
Langzaam naderde de rust en kregen we een strafworp mee. Lindsy loopt een beetje onzeker op de paal af en gaat staan. En, en, en, en, ze MIST! Ik heb David op de bank volgens mij nog nooit zo hard horen kreunen van ongenoegen. Gelukkig kregen we nog geen minuut later nog een strafworp mee. Lindsy gaf de bal snel af aan Jeroen die een beetje angstig naar de korf keek, terugdenkend aan vorig jaar: 12 genomen en 3 geraakt. De strafworp word ook aarzelend genomen. En, en, en, en, hij RAAKT! Dit keer had ik David nog nooit zo hard horen juichen, en dat moest natuurlijk vlak achter mij. Jeroen begint dit seizoen dus goed door zijn negatieve spiraal op het gebied van strafworpen van vorige jaar te doorbreken.
De laatste minuut voor de rust gaat in met een stand van 1-3. Sander en ik keken elkaar aan en we dachten allebei dat dit wel een mooie stand is om de rust in te gaan. Ik zeg tegen het aanvalsvak: “Jongens, nog 1 goede aanval en 1 goal”. Jesse nam dit wat letterlijk, want zodra de bal het vak in kwam, schoot hij de bal in de korf. En als of dit niet genoeg was, kwam de bal 5 seconden later weer in het vak. Nog 10 seconden te spelen, de bal wordt snel heen en weer gespeeld en ze rennen alsof hun leven ervan af hangt. Nog 5 seconden, Jesse krijgt de bal in zijn handen. Nog 4 seconden, Jesse schiet. Nog 3 seconden, de bal valt door de korf heen! Iedereen juicht en gilt. Ik kom bijna niet meer bij en Sander heeft de grootste moeite om niet in schaterlachen uit te barsten.
De tweede helft
We gaan dus met een rust stand van 1-5 de tweede helft in. Helemaal blij en scherp door deze prachtige ruststand gaan de C’tjes het veld weer op. De eerste tien minuten gebeurde er vrij weinig. Ik zal de hoogtepunten even op een rijtje zetten:
– Veel schoten van PSV van enorme afstanden waarvan vele er maar net uittollen.
– De korte kansen van Ruben die er allemaal net niet ingaan.
– Een hyperactieve David op de bank.
Met nog 14 minuten te gaan werd er eindelijk eer gescoord. Lindsy weet dit keer wel de korf te vinden na een perfect uitgespeelde korte kans. Als antwoord hierop ging PSV nog meer schieten, die gasten kunnen ook echt niks anders, en natuurlijk moet er dan uiteindelijk een invallen. Dus drie minuten later staat de stand op 2-6. Na even topoverleg te hebben gehad met Sander, waarvan de uitkomst schijnbaar al vast stond, werden Jesse (topscoorder) en Sarah (score opener) gewisseld voor David (super fanatiek) en Charlotte (Party girl). Deze gouden wissels resulteerden meteen in een goal. Ruben scoorde een van zijn korte kansen en bracht hiermee de eindstand op 2-7 voor Synergo.
De terugreis
Na veel gejuich, het strijdlied van Synergo te hebben te gezongen en David te hebben uitgelachen, terwijl hij Sandra van PSV toezong, werd de terugreis aangevangen. Zo dachten wij tenminste maar nee, Jeroen was zijn wedstrijdshirt kwijt. Voor diegene die dit niet weten; Jeroen was bij de donderdagtraining ook al zijn fietssleutels kwijtgeraakt. Dus paniek en onrust bij Jeroen. Er word druk gezocht door bijna het hele team en druk getelefoneerd door David. David was uiteindelijk ook degene die het shirt vond. In de tas van Lindsy die al onderweg terug was richting Utrecht. Iedereen dus opgelucht adem halen en snel de auto in. Dan rijden we bijna het terrein van PSV af, schreeuwt David opeens en rent terug naar de hal. Hij was zijn gloednieuwe handschoenen vergeten. Nu vertrekken we echt.
Anderhalf uur en drie files later staan we weer op het Synergo-veld. Vermoeid maar toch blij lachen we Jeroen uit omdat hij weer meteen mee mag met de B1. Ik stap op de fiets richting huis. Wetend dat ik een uur later weer terug mag komen, want het leven van een korfballer stopt nooit.
Yours truly,
Bram Kalisvaart.
