Kamp 2002
17 mei 2002. Op het Synergo-veld, tussen de grote stapel tassen, slaapzakken en kussens vinden we nog net een aantal kinderen. Deze kinderen staan op het punt op kamp te gaan. Onder de wat grotere kinderen, ook wel begeleiding genoemd, bestaat er slechts één doel: Ineke chagrijnig krijgen. Meer een uitdaging dan een doel, want je wilt je er niets bij voorstellen als Ineke sjaggo is!
Ze blijft natuurlijk samen met Paula kampleiding, dus is respect op zijn plaats. Zeker omdat Ineke bijvoorbeeld bleef opschepen dat ze het kamp niet zou slapen én niet chagrijnig zou zijn. Ander punt van respect is natuurlijk omdat Paula en Ineke een stukje ouder zijn dan de rest. Maar daar komen we straks nog wel op terug. Trouwens, sommige Synergo-kinderen waren van te voren al chagrijnig: “Eten we écht rode kool en bietjes? Bah, ik neem wel veel snoep mee.” “Moeten we op de fiets???” En tussen het gemopper door komt dan het moment van afscheid nemen van de kinderen. Sommige ouders zijn heel blij dat ze een weekendje rust hebben, terwijl anderen toch wat minder blij kijken. Om de kinderen ook nog even te laten wennen aan het kampidee, vonden sommige groepjes het nodig om tweemaal hetzelfde rondje om de manage te rijden en daarmee de aankomst nog even uit te stellen. Wat denk jij Miriam; een kwestie van de kinderen vast moe maken zodat de begeleiding ook een leuk kamp heeft, of kwam het doordat de route bewust onduidelijk geschreven was? Ik vond het zelf zo’n mooie omgeving dat ik er nog een keer omheen wilde rijden.
Ben je na vier uur fietsen nog geen minuut binnen in het kamphuis te Driebergen, staat Serkan de bezems al te keuren voor zijn waarschijnlijk op handen zijnde strafcorvee(s?). En gelukkig, het materiaal werd in orde bevonden. De voorbereiding is dus goed! Ondertussen hadden anderen Paula’s snoeppot al te pakken gehad, die binnen tien minuten helemaal leeg was! Het kan sneller gaan dan je denkt, hihi.
De groene vrijdagavond
De eerste avond werd iedereen het bos ingestuurd om een aantal beestjes te zoeken. Maar door die Paella-vogel konden we de kikker niet eens horen. En die stomme koe van een bange muis was ook al zo moeilijk te vinden. Wel makkelijk te vinden waren de twee Hulken. Even voor de duidelijkheid: Hulken zijn zeer knappe gezellige en aardige manspersonen die graag van bier of 7up houden. Waarom het spel dan ook “Pas op voor de Hulk” heet, is tot op heden een raadsel. In ieder geval, als je als groep geen 7up of bier bij je had, dan moest je van ellende maar een gevonden kaart van een beest inleveren. En dat die beesten ook geen enkel hersencelletje hadden was wel duidelijk. Zo riep de Vis 7up in plaats van blub en lag de Hond te slapen onder een hoop takken. Gelukkig werd hij wel wakker als je bovenop hem stond. En oei, oei; de Oeioei-vogel was van angst maar even weggedoken en was niet te horen.
Helaas zijn de overige bosbewoners zoals draken, slangen, tijgers en rupsen niet gevonden. Maar wacht even, de rupsen eigenlijk wel! Dennis vond dat er te weinig vlees in zijn soep zat en heeft zijn gevonden rups maar verorberd. Naast Dennis zaten er verder geen wilde beesten in het bos. Nou ja, behalve dan die zeehonden die Arjan als enige gezien zou hebben. Droom of werkelijkheid? Peter V.’s droom ging gelukkig wel in vervulling toen Anne, Shalini, Laura Ingrid én Rasja samen met hem in zijn bed lagen. Of dat nou de oorzaak was dat zijn luchtbed lek gegaan is… wie zal het zeggen?
De gele zaterdag
Na een nacht van kussengevechten, gesnurk, gegiechel om nepscheten (en nog hele slechte ook!) was ook het afwisselende zoenen en kletsen afgelopen; Erik ging namelijk ook slapen. Helaas was het toen al ochtend en werden we meteen het bed uitgegooid door mensen die wel tegen het vroege ochtendgloren kunnen. “Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, Laa-laa kom maar gauw”. Ammehoela! Maar gelukkig dacht Lou mee met de anti-ochtendmensen en bracht de thee en koffie op bed. Een pluspunt! Zelfs het extra klontje suiker was geen probleem. Zo was de gele dag alsnog goed begonnen.
Maar het eerste spel was een ramp! Dat korfballers niet kunnen voetballen is zeker, anders waren ze nooit aan deze sport begonnen. Maar wat hadden Paula en Ineke verzonnen: korfballers die moeten voetballen met een bril waar je niets door ziet. En ondertussen waren beide dames het kamphuis uitgeslopen met de smoes dat ze boodschappen gingen doen. Jaja. En Nynke bedacht ineens dat ze op cursus moest! Naast de vele enkels werd er ook nog wel eens een doelpunt gescoord. Tja, en enkele mooie zandkastelen naast het veld werden ook nog wel eens geraakt. Sorry, we zijn tenslotte korfballers! Uiteindelijk moesten penalties de beslissing brengen. Maar met beide Peters (B. en V.) in het doel stelt dat ook niet veel voor. Beide keepers dropen dan ook snel af, waarna het echte werk begon. Michelle S. was duidelijk niet tevreden over het niveau van de scheidsrechters en besloot zelf maar de fluit te hanteren. Ze was onverbiddelijk als er weer een schwalbe of een harde actie gemaakt was en ook was er geen discussie mogelijk. Wat een thuisfluiter! Gelukkig stonden er daarna gele frisbees klaar, met stroop of suiker. Volgens horen zeggen is Tim de winnaar van dit spel geworden met zes frisbees. Tobias’ aantal van twee viel dan ook een beetje tegen. We hadden er meer van verwacht. Vermeld moet wel worden dat Alexander het dooreten een beetje in de weg stond; met zijn overhoring over de kennis van de begeleiders kun je natuurlijk niet met volle mond antwoorden. Sander had verder het idee dat er soms ook echte frisbees tussenzaten en kwam helaas niet verder dan vier. Gelukkig hadden de dames van de B1 cheese onion chips en spekjes voor hem meegenomen, zodat hij een tijdje zijn mond hield.
Citroenstokken bleken niet om op te eten, maar om neer te leggen in het eigen totemgebied in het bos. Zonder tomahawk of wigwam was het echter moeilijk de eigen totems vast te houden (behalve als je ze in een boom hing). Gelukkig hadden sommige bewoners van enkele totemstammen een vredespijp gerookt, waardoor Marijke en Eva aardig wat totems wisten te roven. Een slimme squaw is op haar toekomst voorbereid. Zoë en Katja keken zelfs zo eng dat Khadim en Frank niet dichterbij durfden te komen dan vijftien meter. Helaas werkte Tessa v/d V.’s tactiek niet goed genoeg en was Lieke de squaw-overwinnaar. Na de totemroof kon Ilse eigenlijk niet stoppen met veroveren en heeft ze Jari aan haar totem gebonden. Na een hele dag uitsloven moest hij toch wel een keer zwichten.
Beste lezer, heeft u trouwens wel eens “mamanaise” gegeten? Het is geel, langwerpig, klodderig en –als je pech hebt– nog klef ook. Ik zal het er dan ook niet verder over hebben. Brrr. Ze noemen het avondeten omdat je tegen de avond geacht wordt te eten. Maar verder…. Ik was blij dat de gele piepshow begon. De piepshow was anders dan verwacht en de hele groep ging op de zandvlakte met ballen tegen elkaar aan gooien (niet iedereen gooide overigens raak hoor!). Daarna mochten de longetjes opengezet worden in het schreeuwspel, zodat er de tweede nacht geen gegiechel, geklets en vooral geen gekus zou worden gehoord. En het werkte ook nog! Of had dat nou te maken met die lange wandeling van die nacht tijdens de dropping op gele badslippers?
Dat een opdracht niet altijd goed begrepen wordt, bewees het groepje van Lieke. Dit groepje presteerde het om na twee uur lopen precies op de plek uit te komen waar ze gedropt werden. De opdracht was om de weg naar het kamphuis terug te vinden! Ook de moeite waard om te vertellen is het gebruik van moderne middelen om de route te bepalen. Het onderstaande gesprek is onderschept door een satelliet van NASA: Paula: “Hoi, waar zijn jullie?”; Sander: “uh, zo’n tien minuten van het kamp af”; [Gierende banden, toeteren] Erwin: “Hup de auto in, je mocht niet zo snel terugzijn!” Deze opdracht is daarna wel erg letterlijk genomen, zodat Lizzie, Sander, Ingrid, Anne, Maan, Serap, Astrid, David, Floor, Manon en Tessa na in totaal vier uur lopen eindelijk terug waren. Een uitputtingsslag: Serap schijnt nu allerlei vreemde objecten te zien vliegen, Ingrid kan niet meer lopen, David verdwijnt af en toe gewoon, Maan schijnt ook te schijnen, terwijl Astrid zich ineens vanuit een vorig leven herinnerde dat ze al eerder op die ene plek is geweest. Lizzie wilde per se de tocht uitlopen, maar dat kan ik ook zeggen op 5 minuten van het kamphuis af! Gauw naar bed jullie!
De rode zondag
Lekker, zondag, uitslaapdag, relaxen en genieten. NOT! Op de fiets van Austerlitz naar Doorn sjezen om even later weer zowat terug te mogen rijden naar Austerlitz. En waarom? Omdat Leon van fietsen houdt en het leuk vindt Erwin na te tekenen. Deze laatste moest er zonodig als non uitzien, maar dan hoeven we hem toch niet meteen te gaan natekenen?? Nu zag Lou het kloosterleven ook wel zitten, maar is hij helaas tegengehouden door een flinke moddersloot die tot zijn knieën kwam. Uit betrouwbare bron is vernomen dat Marijke er ook mee te maken zou hebben, want het bewijs zat nog in haar haren. En terwijl beide C1’ers over het kloosterleven nadachten, sjeesden Samantha en Gijs voorbij en waren Tobias en Rogier niet vooruit te branden. Zou een berg op- of afrijden dan toch veel uitmaken? De B-heren hielden wel de moed erin door luidkeels “Figaro” te zingen en niet eens zo vals ook. Het fietsen en zingen bevordert de antwoorden in ieder geval wel: Paula schijnt 42 jaar oud te zijn, Brahim is 26 en Lieke 22. Bovendien zijn sommige letters aan een boom op onverklaarbare wijze ineens verdwenen. En bewezen is dat Miriam haar rijbewijs ook maar gekregen heeft bij een voordeelpak vanille-ijs: de B1 van rechts heeft voorrang, ook omdat ze ouder zijn! Maar als de rest van de groep zo hard blijft rijden, kun je ook niet overal op letten. Dat geldt ook voor Sietske, die zo aan het praten was tegen Marijke dat Marijke bijna twee (!) keer tegen een geparkeerde auto reed. De regels van grootte en leeftijd werden sowieso niet erg nageleefd: Nomi en Marieke hebben hun E1-teamgenoten opgestookt om een laag hooi over de grotere B1 te gooien tijdens het maken van een wegwaaiende puzzel. Nog erger was dat Juna ineens lege bierflesjes verzamelde, met water vulde en verkocht aan Roeland als bier. Het kwam hem op strafcorvee te staan en hij is daarmee de jongste Synergo-speler ooit die strafcorvee heeft gekregen.
Teruggekomen van het fietsfestijn was de tafel enorm mooi gedekt en stond iedereen te springen om bieten en rode kool te eten. Helaas was het gourmet en moest iedereen gedwongen worden wat te eten. Beter te vermelden is dat dit kamp zal ingaan als het beste kamp aller tijden: Iedereen, jaja, ie-der-een dronk die avond namelijk 7up! Niemand kon dit goddelijke drankje weigeren, terwijl er toch keuze genoeg was. Het was wel een goede bodem voor het avondprogramma. Er waren er allemaal mooie meiden geregeld. Een optreden van K3 (zit m’n haar goed?) en ook Cool down Café kwam langs (wauw! Uh). Om de dames ook nog wat te vermaken kwamen de Vengaboys ook nog even langs (yeah!). Hoewel, boys; het was Sandra (hè, wat?, als iemand het me kan uitleggen, heel graag!). Er ontstond daarna nog een misverstandje toen ineens de beveiliging te kort zou schieten voor Micheal Jackson die even “Rock my world” op kamp kwam zingen. Twee bodyguards hielden het in de gaten en toen bleek dat Micheal drie schone jonge dames had gestuurd die er een feest van maakten (olé!). Annemarije gaf wel te kennen dat ze zich wat veiliger voelde zonder die twee brede mannen. En toegegeven, echt knap waren ze ook niet. Ook de ouderen kwamen aan hun trekken toen twee toffe jongens Grease Lighting kwamen zingen en dansen (top!). De jury stond op de tafel te dansen en was sprakeloos bij deze vijf acts. Helaas liepen ze weg toen de prijzen uitgereikt moesten worden, waardoor ze allemaal dezelfde prijs kregen: naar bed en snel!
Het tweede gedeelte van de avond werd gebruikt om een verhaal te vertellen. Niet in de vorm van voorlezen, maar in de vorm van theatersport. De C2, C1, B1 en A1 hadden tijdens het kamp een verhaal moeten voorbereiden die weer moest aansluiten op het volgende team. Nog niet uitgelegd was de regel dat de jury hen kon belonen voor een mooie actie met het naar de spelers gooien van een roos of kon straffen met het smijten van een natte spons. Tim kreeg een roos voor zijn mooie rol als slapende scheidsrechter, terwijl Manon als coach erg weinig invloed had op de dronken en kotsende Oscar. Miriam, de godin die heerste over dag en nacht, liet de nacht te laat aanbreken, hetgeen haar op een onverwachte natte spons kwam te staan van jurylid Brahim. Dit jurylid was tevens van doorslaggevende rol bij de opvoering van de B1. In dit grandioze stuk kregen alle dames de rol van huissloof. De overige juryleden gaven dit idee natte sponzen en het cijfer 1 (één!), terwijl Brahim het stuk waardeerde met een roos en een acht (8!), waardoor de B1 dus automatisch en terecht gewonnen had. En dus, Rogier, als Brahim in de buurt is, kun je nog eens een broodmandje laten omvallen! Nadat de positie van de vrouw weer terugverwezen was naar haar enige recht, probeerde de A1 de jury te overtuigen door de rollen helemaal om te gooien. Het werd een complete “drag show” waarin de dames en heren zelf niet meer wisten wie en wat ze nou waren en wat ze aan moesten trekken. Hedwig had nog meer haar op haar bovenlip getekend dan de heren uit de A1 samen normaal gesproken kunnen kweken. En Gijs, die jurk kleed je enorm goed af. Tot slot zongen de ‘dames’ en ‘heren’ van de A1 de ontroerende ballade “Chillen op Synergo-kamp”, waarmee alles weer goed kwam.
De avond werd afgesloten met een verhaal door verteller Peter B, die koning Erwin als dronken malloot steeds van zijn troon liet vallen vanwege zijn 42-jarige koningin Paula. De koning werd daarbij ondersteund door lijfwacht Brahim die hem in zijn droomwereldje hield door de drank aan te voeren en zelf stiekem mee te drinken. Het zonnetje Tessa v/d V. straalde door de drie takken van de oude kromme boom Roeland, terwijl de schone dochter prinses Lieke onder de boom lag en geobserveerd én begeerd werd door de tweede lijfwacht Peter V. Het verhaal werd nog even onderbroken door een zeer plaatselijke regenbui van regenmakers Leon, Serkan, Gijs en Erik die koning Erwin even uit zijn roes hielp, maar daarna kon het tweekoppig monster Ineke/ Miriam zijn opwachting maken. Er was een groot mirakel van de vallende en weer opstaande oude boom voor nodig om de gebochelde hofnar Sander aan de schone prinses te krijgen, maar ze leefden uiteindelijk nog lang en gelukkig.
De blauwe maandag
Tijdens het zwemmen was het blauwe van de blauwe maandag er wel af (behalve Annes zitvlak) en werd het tijd naar huis te gaan. Maar als je nog geen zin hebt om terug te komen, doe je toch alsof je band lek is?? En als na veel moeite de band geplakt is, doe je gewoon alsof het aan het ventiel ligt, zodat het nog wat langer duurt en je met de auto terug kunt? Jaja, Ingrid, slim bedacht!
20 mei 2002. Op het Synergo-veld liggen tussen de grote stapel kinderen door vele tassen, slaapzakken en kussens. Sommige ouders zien er erg vermoeid uit van het weekendje alleen, terwijl anderen toch wat blijer kijken. Ze komen het restant van hun kind(eren) uitzoeken en meenemen. Tijd om te vragen hoe het was, was er niet; naar bed met ze. Uitgehongerd van de rode bieten en rode kool en de fietstocht vielen ze om van de slaap. De leiding bleef voldaan achter dat alle kinderen weer opgehaald waren en zij ook hun leidingtaak volbracht hebben. Ineke, ik ben trots op je! Ik heb nog zo mijn best gedaan maar heb je niet chagrijnig gezien! Hoewel ik wel even het idee had dat je gezicht enigszins vertrok toen je jouw geschatte leeftijd hoorde.
Kamp was weer schitterend! Maarre, zo alleen in mijn bedje, miste ik het geluid van slechte nepscheten, kussen en snurken wel een klein beetje…. Bedankt allemaal!
Sander.
