Kampverslag 2005… nogmaals (Oudere jeugd)
Eindelijk was het dan zover, de leukste activiteit van het jaar ging beginnen. Maar kon de leukste activiteit wel beginnen of??? Het was namelijk vrijdag de 13e. Toch besloot de begeleiding allemaal in de kantine te verzamelen en dan maar te gaan kijken hoeveel niet-bijgelovigen er zouden komen opdagen.
Even leek het er om te spannen, een verontrustend telefoontje, Floor keek alleen maar naar haar fiets en de band liep spontaan leeg. Gelukkig is ze niet bij de pakken neer gaan zitten en toen Floor ook het veld betrad, konden we tot onze grote vreugde melden dat iedereen aanwezig was.
Iedereen werd verzocht de kantine binnen te gaan zodat Eva even een korte kamp uitleg kon geven (geen alcohol en bijvoorbeeld slagroom/tandpasta waarmee mocht worden geknoeid). Hierna was een ieder toch wel erg benieuwd bij wie hij/zij in het groepje zat en met welke begeleiders. Maar om de groepen duidelijk te maken werden niet de namen opgelezen, maar uit een tas (de overlevingstas) kwamen allerlei strandkleppen met 2 verschillende kleuren en die bepaalde in welke groep je zat. Iedere groep kreeg deze overlevingstas mee, hierin zaten allerlei dingen die je tijdens het kamp nodig kon hebben: bijvoorbeeld schaar, lijm, stiften, een zak snoep, een wc-rol enz. Ook in de tas aanwezig waren 2 opblaasbanden: deze stonden voor de 2 jokers die de groep tijdens 2 spelen in konden zetten. De begeleiders van de groepen moesten deze banden tijdens het kamp dragen en mocht de groep een joker in willen zetten tijdens een spel, dan mocht de band af, maar anders werd hij het gehele kamp gedragen
In de eerste groep waren de begeleiders Arjen Poppe, David v/d Poll en Johan Theil, met Jari, Floor, Oskar, Mats, Sandra, Nomi, Jeffrey, Rik, Lizet, Iris, Michelle, Marieke, Quinten, Bram en Floris. In de tweede groep waren de begeleiders: Karel van Mechelen en Paula van Luijn, met Manon, Ilse, Lou, Maarten Calvin, Stefan, Kitty, Katja, Nathalie, Evita, Germay, Esther, Juna, Khadim en Mathijs
Fietsdropping
De regels waren bekend, de groepen waren bekend, de spullen zaten allemaal weer in de bus bij Frits (waar we hem natuurlijk ook dit jaar weer heel dankbaar voor zijn), dus eigenlijk was het nu wel tijd om de eerste groep te laten vertrekken. Dit jaar was er besloten om de groepen geen fietsroute mee te geven, maar werd er een fietsdropping van gemaakt. Je moest dus met je groep zelf de weg vinden naar het kamphuis in Driebergen. Tijdens de fietstocht moesten beide groepen een naam voor de groep verzinnen, maar wel een naam die een beetje op het thema van het kamp terug zou slaan. De eerste groep had de naam Blue Curaçao verzonnen. De andere groep was pink beach.
Remmen!
Ook nu gingen Lou en Maarten weer voorop en Driebergen naderde gestaag. Maar opeens ging Lou ook finaal op zijn rem, midden in het centrum van Driebergen. We dachten dat er heel wat aan de hand was, want het ging allemaal zo plotseling, dus er werd ook gevraagd wat er aan de hand was. “Tot aan hier weet ik de weg, nu mag een ander voorop”, was de mededeling van Lou. Niemand scheen de weg echt goed te kennen, maar Manon was zo sportief om voorop te gaan rijden. Nadat we 100 meter door hadden gereden, gingen we naar links en toen we deze straat uit reden, konden we aan de andere kant van de weg zo het kampterrein oprijden. Hier aangekomen bleek dat de andere groep, Blue Curaçao, nog niet op het kamp aangekomen te zijn. Wat was er met deze groep aan de hand: volgens iemand lag Driebergen verder dan Doorn, dus deze groep is een heel stuk verder door gefietst. Dit had tot gevolg dat Blue Curaçao 20 minuten eerder was vertrokken, maar ook 20 minuten later aankwam op het kampterrein, maar dat kon de pret niet drukken alle groepen waren binnen en het eigenlijke kamp kon beginnen.
Op de deuren van de slaapzalen waren papieren opgehangen zodat je kon zien in welke zaal je kon gaan slapen: De gehele C-jeugd lag op de zonnetjes slaapzaal en de A en B-jeugd lag op de beach boys en girls slaapzaal.
De bedden werden allemaal opgeblazen en zodra iedereen een plekje had, ging het fluitje ten teken dat we ons moesten verzamelen in de leefzaal. Hier kregen we nog wat laatste kampregels en het eerste spel kon van start gaan.
Het moordspel
Hiervoor moesten we in het bos enveloppen zoeken, in deze enveloppen zat een vragenlijst met 10 vragen. Deze moesten natuurlijk worden beantwoord, nadat de groep dit had gedaan, moesten ze de vragenlijst naar een bepaalde deskundigheidspost brengen. De 10 vragen gingen in een richting: vrije tijd, aardrijkskunde, geschiedenis en wetenschap/natuurkunde.
Aan het begin van het spel waren de groepen ontzettend actief en goed op zoek naar de enveloppen. Ook werd over de vragen goed nagedacht, maar toen ging het pas gebeuren: bij welke deskundigheid behoort onze vragenlijst en hebben we er 6 goed (dan kregen jullie een juiste aanwijzing). Maar hebben jullie er minder dan 6 goed of ingeleverd bij een verkeerde deskundigheid, dan kregen jullie van die deskundigheid zonder blikken of blozen een verkeerde aanwijzing.
Het doel van het spel was om de juiste moordenaar te ontmaskeren. HELAAS, er werden al een half uur geen vragenlijst meer bij de deskundigheden gebracht (volgens jullie kwam dit omdat er geen enveloppen meer waren, terwijl Sander in een klein rondje door het bos van 2 minuten er 17 heeft gevonden!!!). Jullie mochten beide een keer raden wie de moordenaar was, maar daarna hebben we het spel zonder winnaar afgeblazen. Omdat er geen winnaar was bij dit spel, zijn er ook geen punten toegekend aan de groepen. Dit was voor de vrijdag het eerste en enige spel (tenminste wat de kampcommissie had bedacht).
Goedemorgen, een nieuwe dag om de strijd aan te gaan met de tegenpartij
Nadat er was gewassen, aangekleed, gecorveed, gegeten en de boel weer was opgeruimd konden we beginnen aan het eerste spel van de zaterdag. Het eerste spel was de vissenjacht (de bekende vossenjacht, maar ja dat lag niet in het thema). Wij moesten de 11 vissen vinden in een bepaalde volgorde en als we aankwamen bij de juiste post kregen we daar een vraag, waarbij we het antwoord in een diagram moesten zetten. Hier kwam dan een bepaald woord uit, de groep die dit woord als eerste wist en het ook meldde bij de zeemeermin, kreeg de winnaarspunten. Voor iedere vis die werd gevonden kreeg je ook een aantal basispunten.
Pink beach had 4 vissen gevonden en zij wisten het woord al, namen zij de gok om hun woord al in te leveren bij de zeemeermin?? Ja, zij waren er zo zeker van dat ze de gok hebben genomen. Gelukkig kon de zeemeermin ons melden dat het woord goed was (en dit al nadat het spel een half uur bezig was, terwijl we er 2 ½ uur voor hadden). Pink beach besloot wel de overige vissen te gaan zoeken, want hiervoor waren nog meer punten te verdienen. Het liep daar allemaal gestaag, de groepen kwamen elkaar af en toe tegen en als er werd gevraagd waar een bepaalde vis zat, werd de tegenpartij natuurlijk de andere kant opgestuurd. Toen de groepen elkaar weer een keer tegenkwamen moest pink beach nog 3 vissen vinden, helaas had blue curaçao er PAS 3 gevonden. Het zal duidelijk zijn dat pink beach dit spel overduidelijk gewonnen heeft.
De tocht op het onbewoonde eiland
Inmiddels begonnen onze maagjes te knorren, maar hoe moest dit nu want we gingen niet terug naar het kamphuis. De dames van de keuken hadden een heerlijke picknick verzorgd. Iedereen kreeg een eigen lunchpakket, leuk verpakt in een boerenzakdoek. In de tussentijd waren de speelvelden voor de Tocht op het onbewoonde eiland klaargezet en Blue Curaçao besloot om zijn joker in te zetten. Er moesten diverse spelen worden gespeeld: beachvolleybal, laserlabyrint, woordenschat, het moeras, worstelen met de vijand, strandjutten en frisbee. Er werd hard tegen hard gestreden (kwam dit door het inzetten van de joker??). Het ging allemaal gelijk op, en uiteindelijk is de stand ook geëindigd in een 4-3 voor pink beach. Helaas voor blue curaçao, want zij hadden de joker ingezet en hadden verloren.
Wat roken we bij terugkomst op het kampterrein: er werd ergens gebarbequed. Hoera, dit was voor ons, de dames van de keuken hadden dit voor ons geregeld. Alle tafels en stoelen (gelukkig waren dit picknicktafels) naar buiten en het eetfestijn kon beginnen. Er was voor iedereen voldoende keus en er werd dan ook met smaak gegeten.
Walvishandel
Het was vandaag al een erg actieve dag met ontzettend veel lopen, dus nu eerst maar een rustig spel. Walvishandel (normaal koehandel, maar ja het thema hé), nadat we de groepen na een half uur eindelijk in kleine groepjes hadden verdeeld en ze om de tafel hadden gezet, kon Sander het spel uitleggen en het spel beginnen.
Er waren 3 heel verschillende tafels: tafel 1 (Karel) waren constant aan hun medegroepsleden aan het vertellen hoeveel ze voor een bepaalde afbeelding hadden betaald, zodat een ieder wist hoe de financiën van de andere groepen waren. Tafel 2( Paulala) wat hier vooral opviel was dat Paulala constant moest helpen om te zeggen wie de kaart moest omdraaien en wie er moest bieden, maar wat nog het meeste opviel was dat er vooral veel werd overboden en dan vooral tégen je eigen groepsleden. Tafel 3( Sander) deze tafel ging heerlijk zijn eigen gang en hier was de strijd het hoogst. Speelde slim met de eigen groepsleden samen, maar vertelde niet wat er werd geboden. Nadat alle punten waren opgeteld had ook dit keer pink beach het spel gewonnen. Blijkbaar was dit spel bij een hoop zeer goed bevallen, want als er vrije tijd over was, dan werd als eerste dit spel gepakt en nogmaals gespeeld.
Op een grote paddenstoel…
Onze voeten hadden een paar uurtjes rust gekregen, maar nu kregen we toch echt de vraag om weer in de benen te komen. Met een tussensprong van 20 minuten konden de groepen gaan beginnen aan de dropping, nou ja dropping, normaal word je dan ergens met de auto’s heen gezet en moet je zelf maar zien hoe je terugloopt. Aangezien er veel de omgeving kennen van Driebergen, had de kampcommissie een ander soort dropping verzonnen. De dropping begon nu op het kampterrein en er moest worden gelopen naar een bepaalde paddenstoel: 20383.
De enige aanwijzing die we meekregen was dat het ten noordoosten van het kamphuis lag. Vol goede moed gingen de groepen op pad. Nadat pink beach een half uur had gelopen kwamen zij de jonge groep van Leon en Lieke tegen.
Hier kreeg de groep een lief aanbod aangeboden (bleek misschien achteraf minder lief, maar hier zijn de discussies lang genoeg over geweest, dus ik snoer mijn mond hier verder over dicht!!!) Leon had namelijk in het kamphuis een kaart waarop alle punten stonden (ook de paddenstoelen). De groep besloot dit aanbod aan te nemen, maar aangezien de groep van Leon en Lieke er nog niet was, is pink beach eerst door gaan lopen. Hierna is er veel contact geweest met Leon om ons de juiste weg te laten lopen.
Nou, de juiste weg hebben we gelopen (en wel meer dan een keer op en neer). Nadat pink beach voor de 7e keer (of misschien de 8e of 9e keer) op de, volgens hen, juiste plek stonden, konden we aan de overkant blue curaçao zien staan. Wat bleek: De ANWB heeft 15.000 paddenstoelen verwijderd en natuurlijk was net de paddenstoel die wij moesten vinden ook weg.
Wel vonden we een erg groot gat op de volgens beide groepen juiste plek, waarbij er foto’s zijn gemaakt om dit als bewijs aan te voeren. Na veel en langdurig telefonisch contact kwamen de auto’s om de groepen op te halen, maar ja hoe moest het nou verder met de puntentelling???? De volgende dag heeft de kampcommissie (zonder paulala, want die is zo fanatiek dat ze alles wil winnen en dan natuurlijk veel voor haar groep strijd) uren om de tafel gezeten om te bedenken hoe ze dit moesten beoordelen. Uiteindelijk was pink beach sneller op de afgesproken plek, maar zij hadden wel erg veel gebruik gemaakt van een hulplijn (waarbij pink beach constant beweerde dat dit een andere hulpbron was (zus van Karel woont in Doorn), maar helaas heeft Leon staan bellen op de slaapzaal waar Eva en Sander Ha al in bed lagen, dus gesnapt!!), dus leek het de kampcommissie het het eerlijkst om de punten te verdelen tussen de groepen.
Naar bed, naar bed
De zaterdag was ten einde, opvallend was dat er erg ‘vroeg’ naar bed werd gegaan en dat het vooral op de slaapzaal van de C-jeugd erg stil was, totdat…. Karel in een diepe slaap viel en hierin kreunende geluiden liep te maken. De roddels kwamen direct los. Er werd natuurlijk geluisterd waar die geluiden vandaan kwamen: uit het hoekje waar Karel en Paulala lagen te slapen (slapen?????) (‘die houden we in de gaten” was duidelijk te horen uit een hoekje dat blijkbaar nog niet lag te slapen) (zie verderop in het verslag).
Omdat de zaterdag een erg intensieve dag was geweest, waarin er ontzettend veel gelopen was, had de kampcommissie besloten om het zondagochtend spel voor de gehele jeugd niet door te laten gaan. Langzaamaan begon iedereen een beetje wakker te worden en toen men naar buiten keek kon een ieder zien dat het buiten behoorlijk regende (alsof de weergoden wisten dat we een spel geannuleerd hadden). Toen iedereen wakker, gewassen en aangekleed was, waren inmiddels de tafels gedekt en kon er worden ontbeten.
De Scheepsdocumenten
En tegen de tijd dat het eerste spel weer zou gaan beginnen werd het ook buiten droog een ieder vond dit natuurlijk erg fijn want een spel in de regen is natuurlijk niet leuk. Tegen de tijd dat het spel zou gaan beginnen was zelfs de grond redelijk opgedroogd en konden we zelfs met droge voeten het kamp verlaten om het spel De Scheepsdocumenten te spelen. In dit spel was het de bedoeling om zo veel mogelijk documenten zonder onderweg te worden getikt op de eigen post te krijgen. Hoe meer documenten je had hoe meer punten je natuurlijk kreeg: maar buiten dit was het ook van belang om zoveel mogelijk dezelfde documenten in de 5 verschillende kleuren te krijgen of van alle aanwezige documenten dezelfde kleur.
Pink Beach had besloten om bij dit spel zijn joker in te zetten (wel heel slim aangezien er nog maar 2 spelen op het kamprogramma stonden). In het eerste spel moest pink beach de documenten veilig naar de andere kant brengen en moest Blue Curaçao proberen om deze bij de mensen af te pakken. De groep moest zelf een aanvalsstrategie bedenken en gelukkig kwam Manon met het idee om met z’n allen (dus met 15 tegelijk) naar een post te gaan (op de post waren maar 5 documenten aanwezig) zo kon Blue Curaçao niet zien welke mensen de documenten bij zich hadden en wie ze moesten tikken. Werd er iemand van Pink Beach getikt, dan moest er worden gedobbeld en mocht blue Curaçao een hoger aantal gooien dan moet diegene van Pink Beach zijn document afgeven, MAAR als de persoon geen document bij zich had, viel er niets af te geven en konden diegene die wel een document bij zich hadden veilig naar hun eigen post.
In het eerste spel had pink beach ontzettend veel documenten op de eigen post binnengehaald, maar omdat in het begin de spelregels niet geheel duidelijk waren, werd er besloten dat dit een oefenpotje was. De rollen werden nu omgekeerd en Blue Curaçao moest proberen om de documenten naar hun eigen post te brengen, aangezien de spelregels nu voor een ieder duidelijk waren en het spel vrij lang duurde, kon er gezien de tijd maar een spel worden gespeeld. Dit spel is gelijk geëindigd, maar omdat Pink Beach zijn joker had ingezet en je deze jokerpunten alleen kon behalen als je een spel wint kwam de discussie gelijk op gang, want pink beach had het eerste spel duidelijk gewonnen.
In overleg met de groepen werd er besloten dat er aan pink beach een halve joker zou worden uitbetaald. Beide groepen gingen hiermee akkoord. Op het menu hadden onze keukenprinsessen bami en macaroni gezet en er werd met smaak van gegeten.
Net zoals afgelopen jaren was de laatste avond weer aangebroken en deze word meestal op een beetje eenzelfde manier ingedeeld. Lekker dansen en voor dit jaar stonden er enkele acts op het programma.
Zo was er tijdens dit kamp een metamorfose te zien: de bekende meidengroep K3 zal vanaf heden uit 4 personen bestaan en gaat dan ook verder onder de naam K4 (Mathijs, Juna, Rik en Calvin) en draaien dat ze met hun kont kunnen! Aan het begin van deze disco (Titanic genaamd) was iedereen aanwezig en werd de muziek aangepast aan de muziekkeuze van de jongere jeugd, maar zodra deze naar bed waren werd de muziek aangepast aan de smaak van de oudere jeugd. Wat dat betreft wil ik Lou een compliment geven want dit heeft hij deze avond erg leuk gedaan.
Visserslatijn
Om een uur of 11 ging de muziek uit en stond het visserslatijn op het programma. We hadden hiervoor een kampvuur bedacht, maar helaas mochten we de kampvuurkuil niet gebruiken en werd er besloten om het in de leefzaal te houden. De bedoeling van het visserslatijn was dat er een verhaal werd verteld en dat 2 personen uit de kring het verhaal speelden. Iedere keer kwamen er dan 2 andere personen uit de kring die het verhaal moesten uitbeelden. Omdat een ieder zo enthiausiast meedeed, gingen Leon en Sander het verhaal steeds verder uitbreiden en zo ontstonden de meest rare verhaallijnen. Zo hebben ze dit zeker anderhalf uur volgehouden. Maar tijd om naar bed te gaan was het nog niet, want Juna en Johan hadden hun gitaar meegnomen en zo konden we met z’n allen nog wat liedjes zingen. Na zo’n lange dag (en de dagen die al voorbij waren) kunnen we niet anders zeggen als dat het zingen niet klonk als nachtegaaltjes en het zingen had dan ook geen lang leven. Iedereen droop af en ging al slapend, giebelend of wachtend wachten wat de laatste dag ons zou brengen.
En zo brak de laatste dag van het kamp aan; een dag waarbij vooral in de ochtend een ieder wordt verzocht om tijdig zijn spullen op te ruimen omdat het kamphuis opgeruimd en schoon op een bepaalde tijd moet worden opgeleverd. De start van deze ochtend verliep niet helemaal soepel, want de slaapzaal die bij de leefzaal was (Zonnetjes slaapzaal/ C-jeugd) was zo goed als helemaal ingepakt, opgeruimd en geveegd, toen er in het andere kamphuis bijna nog niets was gebeurt. Hier werd dan ook even flink aangepoot, om toch weer een beetje op schema te komen
Uiteindelijk zaten we maar iets te laat aan tafel en na ons laatste ontbijt ging een ieder even flink aan de gang om de kamphuizen leeg te maken. Een deel van de begeleiding hielp de jongste jeugd en het andere deel begon vast met het schoonmaken van het kamphuis. Normaal gaat een klein deel van de begeleiding mee naar het laatste spel en de overige begeleiding blijft achter in het kamphuis om ze helemaal schoon te maken en weer netjes over te dragen aan de beheerder.Dit jaar waren we zo snel dat er veel meer begeleiding mee kon naar de spelen, want de kamphuizen waren al zo netjes dat we erg snel klaar waren.
Inmiddels was Frits weer met zijn bus aangekomen om alle spullen alvast terug te brengen naar de kantine (ook nu zijn we je weer dankbaar en we hopen volgend jaar weer een beroep op je te mogen doen). Ook de bus was in een ommezien ingepakt en ging alvast richting Utrecht. (in Utrecht wordt de bus uitgepakt en veel spullen worden vast opgeruimd door Peter en Frank, dus ook jullie heren bedankt voor jullie medewerking, we hopen ook volgend jaar weer een beroep op jullie te mogen doen). Nadat alle groepen weer terug waren bij het kamphuis was het de hoogste tijd om naar onze laatste activiteit te gaan, maar eerst was er nog een lekkere versnapering, want Kim was jarig en die ging trakteren. Alle fietsen werden gepakt en we gingen op weg naar het zwembad.
Zwemmen
Na een aantal uren heerlijk in het water gesparteld te hebben, een patatje te hebben genuttigd was het om 16.00 echt hoog tijd om richting de kantine te gaan. En dan valt het niet mee: 4 drukke dagen, weinig slaap en dan moeten we nog fietsen van Driebergen naar Utrecht. Maar de fietsen werden toch opgezadeld en de 2 groepen gingen op pad. De groepen waren wel angstvallig stil, maar dat vonden we toch niet geheel vreemd en ook het reactievermogen was een stuk minder. Zo had Paulala niet door dat een tegenligger, je niet van achteren gaat inhalen, maar dat die van de voorkant komt. Na zoveel dagen weinig slaap moet je je ook in het verkeer niet bezighouden met het uitpakken van een snoepje, maar geconcentreerd deelnemen aan het verkeer.
Ook Germay had een goede fietsroute, maar haar plan ging mooi niet door. Karel en Paulala hadden het er net over dat het niet handig van Germay was om haar zwemtas aan haar stuur te vervoeren, helemaal niet als ze achterop ook snelbinders heeft. Zo hadden Karel en Paulala het er nog niet over gehad of de tas van Germay raakte tussen haar wil en zo volgde er een kettingbotsing van fietsen. Gelukkig geen kapotte mensen of fietsen, dus we konden rustig doorgaan.
En daar kwamen we dan allemaal aan, een ieder heeft het weer van het begin tot het eind gehaald. In de kantine kregen we nog kort even te horen welke groepen er hadden gewonnen (hoewel dit tijdens het kamp niet bij te houden was). Pink beach had wel gewonnen, maar met maar een verschil van 15 punten, terwijl er tijdens het kamp 600!!! Punten te verdienen waren (zonder joker). Een ieder kreeg als aandenken aan het kamp een oorkonde met een groepsfoto erop. We hopen dat een ieder het net zo een leuk kamp heeft gevonden als wij en we hopen dan ook dat een ieder er volgend jaar weer bij is.
Namens de begeleiders van de oudste jeugd
Paulala, de fanatiekeling
