Synergo 5 en de strijd tegen de elementen

Iedereen die het boek Lelystad van Joris van Casteren heeft gelezen, weet het: er is veel mislukt in Lelystad (iedereen die het niet gelezen heeft: alsnog doen!). De groeikern is een typisch voorbeeld van door de realiteit ingehaald jaren-70-optimisme. Ik kom zelf uit Maarssen-Broek en weet dientengevolge precies waar ik het over heb. Ik heb recht van spreken, wil ik maar zeggen.

Flevoland werd tussen 1942 en 1969 ontttrokken aan wat vroeger de Zuiderzee was. Een zee werd een meer, water werd land en in 1986 was de nieuwe provincie een feit. Ruim daarvoor werd Lelystad al gebouwd.

Lelystad zal in de hoofden van de planologen ongetwijfeld een topstad zijn geweest. In de beginjaren zal Lelystad vast en zeker uit al zijn poriën ongebreideld optimisme gezweet hebben. In die jaren werd ook korfbalclub Exakwa opgericht. In die jaren werden wel meer woorden een beetje typies geschreven… Wie nu het complex van AKV Exakwa betreedt en een blik op de kantine werpt, wordt vooral getroffen door het gevoel van mislukking dat het boek van Van Casteren ook aan alle kanten uitademt. En een blik op het grasveld maakt louter mismoedig, maar gelukkig zijn de mensen vriendelijk en de kantineprijzen laag. Dat maakt dan weer een hoop goed.

Zoals gezegd, water werd land en met die zeeklei mochten wij de strijd aanbinden. En dat was niet het enige element dat ons parten speelde afgelopen zaterdag.

Aarde
Kunstgras is en zegen voor de korfbalsport. Moge dat duidelijk zijn. De ongelijke ondergrond, de klei die vast blijft kleven tussen je noppen, het gras dat altijd net iets te lang is: ze komen het spel niet ten goede. Natuurlijk hadden de spelers van Exakwa nergens last van. Zij trainen en spelen hun hele leven al op deze ondergrond. Voor de meesten van ons was het jaren geleden en dat was goed te zien. Alles ging net even trager, sprintjes werden wel ingezet, maar waren niet als zodanig te herkennen en sprongduels gingen vaak verloren door de zuigende werking van de zeeklei. Daarbij was Exakwa gemiddeld ook iets jonger en atletischer dan Synergo. Dat hielp natuurlijk ook niet.

Vuur
De zon stond hoog aan de hemel, weliswaar enigszins getemperd door de laaghangende bewolking (zie ook ´water´), maar daardoor eigenlijk niet minder warm. Om onduidelijke redenen is het deze hele zomer op zijn zachtst gezegd behelpen wat betreft de zonneschijn, behalve als er gekorfbald moet worden. Het was de tweede achtereenvolgende zaterdag dat de hitte niet te harden was. Een ongelijke strijd: de zon won.

Water
De luchtvochtigheid, de vochtige bodem (wie dat gewild had, had vaasjes en beeldjes kunnen boetseren van de ondergrond): ook deze elementen waren nauwelijk te trotseren. Oké, eerlijk is eerlijk, van de luchtvochtigheid had de tegenstander ook last, maar de zompige zeekleibodem werkte echt in ons nadeel. Sandra´s bovenbeen kan daarvan getuigen.

Lucht
Dat was waar we enigszins gebrek aan hadden; zeker de tweede helft. Waar wij op onze laatste benen liepen, wisten de spelers van Exakwa er nog allerlei soepele sprintjes uit te persen. De ballijnen werden nog steeds netjes verdedigd en de schoten vielen er nog steeds mooi in. Groot was onze verbijstering toen we allemaal dachten dat de scheidsrechter het verlossende ´1-minuut´-teken had gegeven, maar de wedstrijd bij navraag nog acht minuten bleek te duren. Zuchtend, steunend en kreunend hobbelden we ons door de laatste loodjes van deze strijd met de elementen.

De einduitslag was dan ook 18-7 voor de Exakwa 3/Elementen 4-combinatie. Op kunstgras pakken we ze!

Femke