Een einde aan de juniorentijd

Op een zonnige zaterdag in juni kwam er een einde aan mijn tijd in de Synergo-jeugd. De laatste keer op zaterdagochtend opstaan met dat heerlijke gevoel dat je een wedstrijd gaat spelen.

Locatie was het idyllische korfbalveld van Activitas in Maurik. De tijd leek er te hebben stilgestaan. Kleedkamers die volgens sommigen roken naar de camping en een kantine waar na de oprichting in 1968 niks meer aan gedaan is. Het weer werkte natuurlijk mee: een heerlijk zonnetje scheen over het veld. Kan je je een mooier afscheid wensen?

Erg serieus nam de A1 en ikzelf dit potje overigens niet. Vorige week waren we immers al kampioen geworden. Ik heb jarenlang afgegeven op kampioenen die nadat ze de titel binnen hadden, links en rechts punten lieten liggen. Toen ik even over half elf het veld opstapte kreeg ik er voor het eerst in mijn leven wel begrip voor. Ik zou vandaag ook niet de beste wedstrijd van mijn leven gaan spelen…

We zouden ze wel even op de nul houden, was vooraf het plan. Daar kwam weinig van terecht. Activitas kwam in de eerste helft meerdere keren op voorsprong. Het regende verdedigende fouten, dan wel blunders. Maar wat maakte het ook uit. Erg spijtig voor Activitas, maar even aanzetten en we stonden er weer naast.

De wedstrijd eindigde in 9-12. Geen stap te veel gezet. Ach ja, ik leerde ook pas na mijn tweede verjaardag lopen. `Niet meer doen dan nodig´ is de rode draad door mijn leven en zo´n instelling was dan ook wel toepasselijk.

22 augustus 1998 was het, de dag waarop ik mijn eerste korfbalwedstrijd speelde. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik scoorde in die wedstrijd het enige Synergo-doelpunt. En, zo staat in het dagboek van mijn vader, ik ging telkens de discussie aan met de scheidsrechter. Hoe herkenbaar. Het is voorbij. Geen korfbalzaterdagen meer, geen wedstrijden meer tegen Victum, geen limonade meer in de rust. We zijn bijna elf jaar verder. Wat is die tijd snel gegaan. Te snel….

Oskar